Pilletjes

Hoi, ik ben Depressief.
Mijn diagnose is geüpgraded naar "depressieve stoornis - matig". Dat heb ik braaf tegen mijn ouders gezegd, met de uitleg dat het advies nog steeds is om leuke dingen te doen en dus niet aan een studie of baan te beginnen. Dat houdt ze niet tegen om toch te vragen wanneer ik weer ga studeren of wanneer ik dan ga werken en mijn moeder gooide er gister deze topper uit: 'Ik denk dat je gewoon een burn-out hebt.'.
Ik weet eigenlijk niet meer wat ik erop heb gereageerd. Het leven is in ieder geval al vermoeiend genoeg zonder dat ik mijn diagnose die door drie professionals is gesteld aan mijn moeder moet uitleggen.

Ik had trouwens een gesprek met een vriendin die ook bij een psycholoog loopt. Ik twijfel of ik wel een goede match ben met mijn psycholoog. Haar werkstijl is, ja, dat veel uit de cliënt zelf moet komen. En ik zou ook wel eens willen dat iemand anders iets voor mij voorstelt om te doen of over na te denken. Aan de andere kant is het natuurlijk ook belangrijk dat ik leer om assertiever te zijn. Hoe dan ook, ik ging alsnog kijken of ik me ergens op een wachtlijst kan gooien.
Het antwoord is: nee. Voor stemmingsklachten kan ik niet in mijn dorp, het dorp ernaast of de twee eerstvolgende steden terecht, want de inschrijvingen zijn niet open. Dus ik kan niet eens op een hele lang wachtlijst worden geworpen. Oef.
Dus we blijven maar waar we zijn, via de krakkemikkige online services waar het geluid of het beeld het regelmatig niet doet. Ik weet niet. Vanuit mijn vakgebied vind ik zulke lange wachttijden zeer ernstig en schadelijk voor de mentale gezondheid van de mensheid, vanuit mijn persoonlijke ervaring vind ik het gewoon kut.

Ik had het met de psycholoog over antidepressiva gehad, nou ja, ik begon er zelf over. Een psycholoog mag die natuurlijk niet voorschrijven. Maar ik twijfel of mijn klachten wel erg genoeg zijn om naar mijn huisarts te stappen voor antidepressiva. De psycholoog zei dat ze merkt dat het cliënten wel kan helpen om tijdelijk antidepressiva te slikken en dat ik altijd kan informeren. Ja, ja. En bij mij is mijn gedrag goed en toch is mijn psyche niet helemaal happy. Ja, ja. Dus, het kan mogelijk iets voor mij betekenen. Hm-hm.
Ik hoefde eigenlijk niet ver te googelen om te vinden dat de ernst en duur van mijn stoornis (hoera!) betekent dat ik zeker baat kan hebben bij een pilletje. Ik zie het ook wel zitten. Maar mijn omgeving denkt dat zo'n pil de duivel is.
Want dat heb je helemaal niet nodig... Het gaat toch heel goed met je... Het is vergif... Dat kan niet goed zijn, zo'n pilletje dat iets in je brein gewoon aanpast...Ik zou gewoon door blijven gaan met de behandeling (ja duh?)... Zo slecht gaat het toch niet met je...


Mijn nicht heeft ook last van psychische problemen. Alleen veel heftiger. Zo hoort ze stemmen. Goed, daar moet ze iets voor slikken en als bijwerking kreeg ze een epileptische aanval. Mijn ouders gingen toen de medicijnen opzoeken en alle mogelijke bijwerkingen benoemen en steeds uitkramen dat het 'gewoon troep' en 'vergif' is en ik denk: het is zeer aannemelijk dat ze alsnog een hogere kwaliteit van leven heeft zonder de stemmen, maar met de bijwerkingen. Dat is de afweging die een arts of psychiater moet maken. En: waarom heb je het hierover terwijl je dochter die net zei dat ze mogelijk aan de antidepressiva wil nog in de kamer is?
Daarnaast slikt mijn moeder hooikoorts/allergiemedicijnen, de pil, ontstekingsremmers en pijnstillers en is ze dus hypocriet als de pest.

Ik weet niet, ik zie antidepressiva dan als de krukken die een persoon met een gebroken been kan gebruiken tot hij weer zelf kan lopen. Het betekent niet dat die krukken alles voor je doen, nee, je moet blijven bewegen. Dat moet je echt zelf doen. En als het zonder gaat, dan zijn ze niet meer nodig.
En mijn omgeving denkt: pilletje past jou als mens aan! Drugs! Straks kom je vijf(tien) kilo aan! Dat is het niet waard!!!
En ik denk: ik wil graag weer een onsje plezier ervaren, aub.
Een onsje maar, meneer, mevrouw, huisarts.

Ik zal wel iets als 'ik sta open voor antidepressiva mits toepasbaar' in mijn bericht naar de huisarts sturen. Want ik moet ze updaten via een bericht. Maar er is weinig om te updaten, want mijn klachten zijn nog hetzelfde.
Hoi, hierbij wil ik informeren over mijn klachten. Het is nog even kut. Maar ik ga gewoon door met de behandeling. Ik sta daarnaast open voor drugs. Doei.
Ja, zoiets.



Oh, trouwens, ik ben samen met een vriendin begonnen met een cursus keramiek/pottenbakken en ik kan al goed centreren! Alleen de stappen erna gaan minder. Maar voor les 1 was dat best goed.
04 feb 2022 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van iAngel
iAngel, vrouw, 26 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende