Rollercoastermaand

Je leert jezelf echt wel kennen als je aan een nieuwe baan begint. Dat wil niet zeggen dat ik mezelf niet goed kende; Ik ken mezelf gewoon weer nog wat beter. Je kan natuurlijk ook niet alles weten als je jongvolwassen bent.
Ik mag mezelf nog maar één jaar jongvolwassen noemen. Gek is dat. Ik kan niet meer zeggen dat ik geïnteresseerd ben in jeugd, ook omdat ik zelf nog jong ben. Nee, ik word 'gewoon' volwassen. Beetje eng allemaal.

Ik heb vandaag ook heel volwassen gestemd en vervolgens heb ik een stuk gewandeld, want wandelen is goed voor je en nu ben ik fysiek een beetje moe, maar mentaal een beetje alert. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Nou ja, hier zit natuurlijk weer een verhaal achter. Een best lang verhaal.



We beginnen bij het begin en dat is iets meer dan een maand geleden. Ik was met twee banen begonnen, 2 dagen bij de één en 2 dagen bij de ander. Allebei in een stad op 2 uur reistijd van mij vandaan, maar goed, ik hoefde maar 1 à 2 keer per week op locatie te zijn, dus dat leek allemaal haalbaar.

Ik wil er niet te lang over door gaan, maar ik vond één baan helemaal naar. Ik was eraan begonnen onder het mom van: waarschijnlijk is het wel leuk en is het in het begin spannend. Ik leerde de collega's kennen en die waren allemaal een beetje gestrest. Daar kreeg ik al een soort voorgevoel van. Ik kreeg vervolgens mijn taakjes en die leken niet te doen in de tijd die ik ervoor kreeg. Ik kreeg meer taakjes. En heel veel mailtjes. Nog meer meetings. En ik zag het al vrij snel niet zitten. Ik kreeg ook maar 1/3e van mijn reiskosten vergoed, terwijl een dagje reizen me zo'n 30 euro kostte. In eerste instantie zou bijna alles online gaan, maar er werd meermaals gehint dat er toch een voorkeur voor werken op locatie was. Dat ik daarover moest nadenken.
Uhm.... jij bood me een baan met voornamelijk thuiswerken aan? Ik heb benoemd dat dat wel fijn was, vanwege de reistijd en reiskosten? Waarom wordt er nu passief-agressief gedaan over dat ik beter wél op locatie kan werken? Geef me eerst maar mijn fucking 30 euro per dag die de NS nu bij me wegsluist.

Ik wilde niet zomaar stoppen met een baan. Al helemaal niet eentje waarbij ik echt wel een minstens een jaar zou kunnen werken. Maar ik kon er niet van slapen. Ik zweette me ook te pletter. Ik had het gevoel dat ik van alles over het hoofd zag en ik had het er met collega's bij baan 2 over en die zeiden dat de taken ook niet haalbaar leken in de tijd die ik ervoor kreeg. Daarnaast las ik een onderzoek waaruit bleek dat mensen met deze specifieke functie op deze specifieke plek gemiddeld een dag (8u) extra aan dit project moeten werken per week, in hun vrije tijd, om alles af te krijgen. Dat gaf mijn stress toch een zekere rationele zwaarte. De stress ligt niet aan mij, maar aan de baan en het contract!

Dus, leuk feitje, ik ben na 2,5e week gestopt met baan 1. Ik heb ontslag genomen tijdens een meeting. Dat kon per direct, want het was nog mijn proefmaand. Vervolgens was ik een kwartier later al uit alle Whatsappgroepen geknikkerd en had ik dus mijn andere collega's geen gedag kunnen zeggen. Oké, dan. Toen heb ik nog een ongemakkelijk gesprek gehad met een baas die ik nog nooit had gezien, die me vroeg wat ze voor me konden betekenen. Niets, want het is geen match met mij, de baan, het contract en jullie hebben geen ruimte voor een ander contract met meer werkdagen. Dus, ik wieber hem. En ik moest zeer professioneel janken. Meerdere keren. Zeer beschamend, maar wat wil je als je 2 weken niet kan slapen vanwege de stress die het oplevert? Ik voelde me daarna ook weer zoveel beter. Vrijer. Wat een dramaqueen ben ik ook. Letterlijk weggerend bij een functie. Drie uur later had ik een sollicitatiegesprek en die vroegen naar mijn huidige baan en toen moest ik dit hele verhaal vertellen. Zelfs daar zeiden ze dat het takenpakket van de functie onrealistisch was en het waarschijnlijk heel verstandig van mij was om daar te vertrekken!
Afijn, ik had niet genoeg ervaring voor die functie, maar het was wel een fijn gesprek en een interessante dag.


Even terugkoppelen naar het begin van dit dagboekverhaal: ik weet dat ik stressbestendig ben. Ik weet ook dat er een limiet aan die stressbestendigheid zit: iets moet haalbaar zijn binnen de werkdagen die ik ervoor heb. Dat merk ik wel bij baan 2: daar moet ook veel gebeuren in 2 dagen in de week. Echter is er niet de verwachting dat het kostte wat het kost af moet komen. Doelen worden bijgesteld als ze niet haalbaar blijken. En bij baan 1 werd er gegrapt dat mensen midden in de nacht doorwerkten want je moet er tijd voor vrij maken!!!!

Dus, baan 2. Baan 2 is leuk. Leuke collega's, leuke omgeving, leuk onderwerp, ik zou er best langer willen werken. Helaas ben ik maar voor 2 maanden aangenomen. Dat is het jammere aan onderzoek: men krijgt een budget toegewezen om het uit te voeren. Met dat budget worden mensen ingehuurd. En er was dus budget voor 2 maanden werk. En vanaf september is er hopelijk weer nieuw budget.

Nu zit ik hier. Wel wat contacten (en vijanden van baan 1) rijker. Vanaf volgende week weer helemaal werkloos. Ik krijg nu bij afwijzingsbrieven op mijn sollicitaties te horen dat andere kandidaten 'iets beter' bij de functie pasten. 'Iets beter'. Au, man.
En het riedeltje begint dus weer opnieuw. Ik heb stiekem een hekel aan solliciteren. Trouwens, niet stiekem. Helemaal niet stiekem. Ik ben nu wel twee keer aangenomen, dus dat scheelt, maar... Ik heb helemaal geen zin om nog een keer plusminus 50 brieven te versturen en 13 gesprekken te hebben tot het zover is. Ik ben er even klaar mee.

Ik kon me één maand niet solliciteren veroorloven en nu moet ik er toch weer aan geloven.


Nog een keer terugkoppelen naar het begin. Dit is een chaotisch verhaal, maar dat mag, want het was een chaotische tijd. Ik ben er dus achter gekomen wat ik precies zoek in een baan.

Ik moet wel zeggen dat een reistijd van 2 uur niet ideaal is, ook omdat het geen enkele keer écht 2 uur duurde. Nee, we zaten eerder op de 2,5 uur. Mijn wekker ging om 6 uur, ik ging om 7 uur de deur uit, ik kwam iets na 9en op werk aan en werkte tot 17, dan ging natuurlijk alles mis in het ov en dan kwam ik rond 19:30 thuis. Mijn ouders hadden dan een bordje eten voor mij bewaard, dat ik alleen maar in de magnetron hoefde te gooien.

Stel je voor, dat ik op mezelf had gewoond met deze reistijd.
Ik had die ervaring deze week, toen mijn ouders er niet waren. Het ov zat me nog meer tegen en ik had 40 minuten vertraging, terwijl ik eerder uit werk was vertrokken.
Afijn, ik kom weer rond 19:30 binnenstrompelen, open mijn bakje diepvriesvoer en zie dat ik het verkeerde bakje uit de diepvries heb gehaald. Het was geen wokmaaltijd, maar twee gehaktballen. Ik haat gehaktballen. Op een andere dag had ik nog aardappelen erbij kunnen koken en.... iets van komkommer en tomaat als sla erbij? Maar dat zag ik niet zitten. Dus nu was de vraag: wat ga ik in godsnaam eten vandaag? Ik zette de oven maar aan voor een pizza die we nog hadden liggen. Het was al half fucking acht, dus ik at een bakje tiramisu als voorgerecht. Toen maakte ik die komkommer, tomaat, pijnboompitten, feta, iets, salade, die ik ook gelijk op at. Rond achten was mijn pizza klaar en heb ik daar nog maar de helft van gegeten. Je dag is dan helemaal op, na zo'n werkdag met die reistijd. Ik had nog een was liggen die gevouwen moest worden. Maar ik besloot de keuken op te ruimen, te douchen en gewoon, te rusten. Dat was het dan. Vrije tijd? Een uurtje of zo. Toen was het alweer bedtijd.

Hoe zou ik, als ik dit fulltime had, ook nog een huishouden kunnen volhouden? Of hobby's kunnen uitvoeren? Dat wordt allemaal te veel. Dat was wel goed om te kunnen concluderen.


Wat heb ik nog meer geleerd? Reizen is duur. Mijn NS-rekening was pijnlijk. Om 6 uur opstaan is toch vermoeiend voor mij, ondanks dat ik mezelf als ochtendmens zou omschrijven. Het is handig om altijd extra eten en drinken in je tas te hebben, voor tijdens de terugreis naar huis. Iedereen in de trein heeft tegenwoordig een North Face rugzak en nu overweeg ik ook om iets soortsgelijks te halen, puur omdat veel vakjes hebben wel handig zou zijn. Salaris is niet het belangrijkste bij een baan, stressniveau telt ook mee. Het is oké om weg te rennen bij een baan, ondanks dat het ook heel beschamend is. Uhhhmmmmmm. Voeg iedereen zo snel mogelijk toe op LinkedIn. Geen baan is beter dan geen slaap en extreme transpiratie. Iedereen is altijd meer casual gekleed op werk dan ik denk.


Volgend verhaal zal ik vast weer zeuren over mijn werkloosheid. Ajuus.