~~~

Ik ben weer enigszins in leven. Het heeft effe geduurd. Ik durf te zeggen dat met name de komst van de lente heeft geholpen. En ikzelf. Ikzelf ben de kracht die mijn leven stuurt. Meer creatieve dingen doen en oude hobby's zoals lezen oppakken is fijn.
De psycholoog was niet de belangrijkste invloed, durf ik te zeggen.

Kijk, het leven gaat met ups en downs en ik heb zelf wel door wat die downs kan veroorzaken (mijn vader die werd geopereerd aan een plekje huidkanker, een bruiloft met heel veel schoonfamilie). Dan zegt de psycholoog iets als: Oh, wel knap dat je zelf weet waar je triggers zitten. En dan denk ik: Ja, ik ben mijn eigen psycholoog, langzaamaan.

Goed, ik heb onder andere een week gehad dat ik doodop was. Ik kon niet focussen, ik had spierpijn terwijl ik niet had gesport, ik voelde me gewoon leeg. Maar ik besloot alsnog naar mijn vriend te gaan. Ik wilde vooral liggen en had ook niet het gevoel dat ik meer kon dan dat, toen ik daar eenmaal was. Ik was ook al een halfuur wezen wandelen en had een uur in het openbaar vervoer gezeten die dag. Goed, mijn vriend vroeg of ik wilde wandelen, en ik zei dat ik daar geen zin in had: ik had al gewandeld. Ik vond het prima om even tv te kijken.
En ik kreeg me toch een preek. Dat ik de hele dag zit te niksen en voor me uit zit te staren en dat als ik zo ga doen, ik beter niet kan komen. En dat hij andere mensen kent met depressie die ook gewoon heel druk blijven en ik lijk wel niks te doen en er zit geen vooruitgang in bij mij. Dat ik een schop onder mijn kont nodig heb. Dat ik mijn gedrag excuseer door te zeggen dat ik last heb van mijn depressie. Dat ik geen last ben, maar mijn depressie een last is. Ik kon niet veel meer dan janken.

En vervolgens appte een vriend hem dat hij in de stad was en we hadden met hem afgesproken, dus we gingen daar maar heen. Ik heb gedaan alsof alles goed was, voordat ik een paar uur later crashte en maar ging liggen en staren. Ik wilde naar huis, maar ik had niet de energie om een uur in het ov te zitten en dat halfuur naar huis te lopen. Toen werd ik ook nog 'oma' genoemd toen ik rond tienen ging slapen.
Ik ging de volgende dag naar huis en daar stortte ik ook in, want ik was zo moe en het was pas één uur 's middags en ik had te horen gekregen dat ik niet ziek mocht zijn of zo en toen heb ik ook maar een tijd zitten janken en op bed gelegen.

Ik vertelde het verhaal aan de psycholoog en die stelde voor dat ik hem eens uitlegde wat depressie precies inhoudt, met wat hulp van het internet.
'Nou, hij heeft een jaar toegepaste psychologie gevolgd. Hij hoort het gewoon te weten.' moest ik haar toen vertellen. Ik zei dat ik wel even ging nadenken wat ik precies wilde zeggen, naast dat het me gewoon pijn deed.

De volgende week heb ik uitgelegd dat het heel naar was om dat zo te horen, want ik kan er oprecht niets aan doen dat ik zo moe ben en het maakt me alleen maar somberder om daar dan zo wat over te horen te krijgen. Ik doe echt wel mijn best. En dat ik snap dat het irritant is als je veel wilt doen in het weekend, maar dat ik dan beter een dagje minder langs kan komen, want ik trek het anders niet.
Toen zei hij dat hij 'misschien' iets te hard was geweest.
'Misschien'.

Nu appt hij me wel als ik een drukke dag heb gehad, of ik daarna lekker aan het uitrusten ben. En als we bijvoorbeeld een terrasje pakken met zijn vrienden, vraagt hij me tussendoor hoe ik me voel en dat we gewoon weg kunnen als ik moe word.
Maar man. Het was gewoon gemeen. Ik ga wel uit van het goede in de mens en dat het heel vervelend is als je vriendin depressief is en niets kan/wil doen en dat hij het op had gekropt en het er zo uitkomt. Maar zeg dat dan tegen een vriend of zo. Niet tegen de vriendin die het dan gelijk interpreteert als: ik ben een last, hij vindt me niet meer leuk, ik kan beter weggaan en nooit meer terug komen, zie je nou wel, niemand vindt me ooit echt leuk, ik ben alleen maar vervelend. Je weet wel, je vriendin, die gediagnosticeerd is met een depressie en op dat moment er heel versuft bij zit?
Blijkbaar begrijpt hij dan niet helemaal hoe ik me voel en wat ik kan hebben. Volgens mij denkt hij ook dat ik beter word van sociaal zijn, de stad in gaan, veel dingen buitenshuis doen. Terwijl ik een hoogsensitieve introvert ben die liever gaat gamen, een film gaat kijken, gaat knutselen of zelfs gaat schoonmaken. Niet dat naar buiten gaan nooit leuk is, ik ben onder andere naar de dierentuin en musea geweest, het is alleen vermoeiend. Vooral in de stad. En ik kan niet veel vermoeiende dingen doen.

Oké, weet je, fuck de stad, ik ben een dorpsmens en ik zou liever willen wonen in een omgeving die constant stinkt naar mest, met meer koeien dan mensen, dan een omgeving waar je niet eens even stil kan staan in de supermarkt, denkend aan hoeveel gram wortels je nodig hebt, omdat een vrouw met kinderwagen je dan plat rijdt.
Waar ik nu woon is dan een groot dorp met een goede treinverbinding, maar ook twee bossen en oké, amper restaurants en man, ik denk dat ik hier voorlopig nog wel wil blijven wonen. Ik bid naar de Woningnet goden dat ik over een aantal jaar een studio of appartementje hier kan krijgen. Dit dorp geeft me wat meer energie dan de stad. Ik kan lekker om negen uur 's ochtends boodschappen doen en ik kom bijna niemand tegen! Of rond dezelfde tijd hardlopen langs de weilanden met koeien en die koeien zijn ook mooi en je zou maar geen koeien op je hardlooproute hebben! Maar als het lekker weer is, zitten de terrassen wel vol en kan je goed ijs kopen met net iets te veel stukjes brownies erin.

Hierbij nog een greep uit de activiteiten die ik de afgelopen maanden met mijn depressieve kop heb ondernomen:
Meerdere keren naar de bioscoop geweest
Meerdere keren uit eten geweest
Meerdere keren gewandeld met vriendinnen
Echt veel te vaak naar de kringloop gegaan
Een aantal knuffeltjes geknutseld, met name egeltjes
Elke week een keer hardgelopen
Een cursus pottenbakken (bijna) afgerond
Veel koekjes gebakt, maar ook gezegd wanneer ik geen zin had in koekjes bakken
Geitjes geaaid en babygeitjes gezien
Koeien vaak blij gemaakt met wat aardappelschillen
Twee vakanties geboekt en grotendeels gepland
Kunstschaatsen Olympische Spelen gevolgd
Een deel van de moestuin gezaaid en verzorgd
Langs de dierentuin geweest
Een positieve gedachten dagboek bijgehouden
Mijn kamer ongeveer elke maand schoongemaakt
De kat geknuffeld (of knuffelt de kat mij?)
Braaf mijn vitamine D geslikt en zo
Elk weekend naar mijn vriend gegaan
En ik heb geaccepteerd dat ik vaak hele rustige dagen moet hebben waarin ik gewoon wat filmpjes ga kijken, wat kook en een goede douchesessie houd en voor de rest niets bijzonders doe, want anders ben ik gewoon te moe.

Ik heb met de psycholoog afgesproken dat ik binnenkort een uurtje aan de studie probeer te zitten, om te kijken hoe dat gaat. Duuuuus. Dat. Ik voel me weer wat levendiger de laatste tijd. Ik krijg weer wat meer zin om dingen te doen, in plaats van dat ik moet gaan bedenken wat ik eens ga doen, want het maakt me helemaal niets uit. Maar ik ben wel een beetje bang dat het er alsnog niet uit gaat komen bij mijn studie. Alleen kan je dat niet weten als je het niet probeert. En blijft proberen. Of zo. Ja.