~

Ik heb buren die wel eens hard muziek draaien. Sinds mijn koptelefoon kapot is, is het wat lastiger om me daar voor af te sluiten zonder gehoorbeschadiging op te lopen. Ik houd niet zo van hard muziek draaien met oortjes in. Het voelt alsof dat heel slecht voor mijn oren is. Ik hoor als het stil is al een soort ruis. Ik gok dat dat door alle concerten zonder gehoorbescherming komt. Maar tegenwoordig heb ik speciale oordoppen, dus ik hoop dat het niet verergert.

Maar het past wel. Ik zie altijd ruis in het donker en als ik nu 's avond in mijn bed lig, zie én hoor ik ruis. Heb ik het hele plaatje.
Het zijn allebei van die dingen waar je ook niets aan kan doen, behalve je focus verleggen op iets anders, in plaats van de hele dag denken: godver, ik hoor ruis en een lichte piep in mijn oor en ik ben pas 21 en hij kwam voor mij spontaan opzetten, niet na een concert of zo, nee, gewoon tijdens mijn vakantie en ik heb het gevoel dat het psychisch is, want ik dacht één keer: en nu stoppen met die piep en toen stopte het en nu heb ik het al een paar maanden en ik kan er niets aan doen, dus dat is toch gehoorbeschadiging, maar ik ben ook hyperbewust van mijn zintuigen, dus, ja, oké, het valt vast mee, ik let er gewoon teveel op.

Ik las ook over het zien van ruis (visual snow), dat het mogelijk komt omdat je je teveel focust op je zicht. En dat zou ik dan weer kunnen koppelen aan mijn hoogsensitiviteit en zo. Misschien dat ik ook ruis hoor omdat ik me teveel focus en dat het wel meevalt, want ik luister altijd op geluidsniveau 1 of 2 (van de 100) als ik oortjes in heb, want anders vind ik het te luid.
Ik wilde wel wat wetenschappelijke artikelen lezen over hoogsensitiviteit om mijn koppeling te beargumenteren, maar als eerste resultaat kreeg ik weer een titel met een vergelijking tussen bloemen en mensen en daar krijg ik moordneigingen van.
Ik ben geen fucking orchidee. En de rest van de wereld is geen paardenbloem. Wetenschap moet objectief zijn en je zegt nu letterlijk dat mensen die niet hoogsensitief zijn onkruid zijn.
Maar oké, dan.

Ik zou voor een paper een sociologisch stukje schrijven over vriendengroepen en ik kon geen bijpassende wetenschappelijke artikelen vinden, ze claimden het tegenovergestelde van wat ik wílde dat ze zouden claimen, dus toen groef ik in mijn geheugen naar een theorie die ik wél kon toepassen. Ik vond artikelen die de theorie gebruikten en die bij onze specifieke vraagstelling pasten. En ik schreef een stuk van zo'n 500 woorden. Het ging best soepel.
Toen realiseerde ik me dat de theorie niet sociologisch was. Het was een theorie afkomstig uit de communicatiewetenschappen. Nou vind ik alle sociale theorieën een pot nat, maar we hadden duidelijk afgesproken om een sociologische theorie te pakken en nu kom ik met communicatiewetenschap, maar dat krijg je als je ASW doet, mijn brein is een brei sociale wetenschap waarvan de afkomst onduidelijk is.
Dus nu hoop ik dat de rest van mijn groepje het goed vindt klinken, want ik vond het zelf allemaal heel logisch en er goed bij passen, het is alleen de verkeerde discipline. En misschien is het voor de rest juist heel onlogisch. Weet ik veel. Dan lul ik iets anders.

Ik ben alles een beetje zat, het regent, ik wil zon, ik wil wandelen, iedereen om me heen lijkt een relatie te hebben of te daten en ik... doe nog steeds geen enkele moeite om een date te scoren. Ik had héél ongemakkelijk contact met een mannelijke klasgenoot laatst. Ik probeerde sociaal te doen en een gesprek te beginnen in de pauze en toen zei hij: 'Ik... ga een rondje lopen.'
En toen ging hij weg. En toen hij terugkwam begon hij even over hoe oncomfortabel de stoelen zijn.
En ik had na dat college vast samen met hem naar het volgende college van hetzelfde vak kunnen lopen, maar ik peerde 'm, ik peerde 'm heftig. Heb niet eens gedag gezegd. Sorry, maar, nee, ik kan ongemakkelijke onzin niet aan. Nu voel ik me een beetje een asociale kut, maar gelukkig is niemand anders van me gewend.

Mensen komen ook niet naast me zitten bij college. Een klasgenoot vroeg deze week, dat was het vijfde college, of ik wel in de goede klas zat, want ze herkende me niet.
'Ik zit hier toch echt goed.' zei ik maar.
'Oh.' zei ze en ze moest lachen.
Ik weet ook niet altijd zeker wie mijn klasgenoten zijn, maar dat zeg ik niet zo. Ik vond het maar een beetje beledigend. Alsof ik de meest onopvallende persoon ooit ben. Zo bedoelde ze het vast niet, maar zo vat ik het wel op.


Ik waardeer jullie reacties op mijn laatste verhaal en ik weet nooit zo goed wat ik erop moet zeggen, maar ik ga er nu allemaal nog wat langer over reflecteren, want dat is hoe ik werk.
Lang nadenken over mijn exen.
En me dan afvragen of ik toch niet direct had moeten luisteren toen iedereen zei dat hij 'raar' was.
Maar ik geloof in het goede van de mens.
Iets met victim blaming, ik geef mezelf graag de schuld voor letterlijk alles. Dat doe ik zelf. Ja. Moet ik niet doen.

Maar het is donker buiten. En het regent. En mijn klasgenoten weten niet eens dat ik besta. Iedereen vergeet me, ook de mensen waar ik nog te vaak over denk. Dat gevoel heb ik. En ik heb het gevoel dat ik het allemaal op mezelf afroep. Had ik maar anders moeten zijn. Had ik maar leuker moeten zijn. Had ik maar niet moeten zijn zoals ik altijd ben. Had ik maar niet moeten bestaan.
Weet je?

Ik wil graag positief doen, maar ik ben gewoon even niet zo positief. En dat kan. Ik voel me alleen slecht over het feit dat ik me slecht voel. Ik heb al zolang met van alles in de knoop gezeten. Ik hoor niet zoveel tijd te verspilling aan al dat negatieve gedoe.
Snap je?

Als ik zo'n mindmap moet maken over mezelf dan heb je ik en vanuit ik loopt het naar negatieve gedachtes en negatieve gedachtes hangt samen met meer negatieve gedachtes en voor de rest staan er heel veel vraagtekens, want ik haat mindmaps, dus ik heb deze vast ook niet verder uitgebreid dan dat.

Ik had het met klasgenoten over hoe ik zo'n gigantische hekel heb aan posterpresentaties, omdat ik gewoon overprikkeld raak en toen was de docent blijkbaar ook aan het meeluisteren en voegde ze toe dat dat gewoon is hoe échte posterpresentaties ook zijn, met wetenschappelijk onderzoek en zo.
'Ja, dat is dus gewoon niets voor mij.' zei ik maar.
Maar ik voelde me ongemakkelijk en een beetje incapabel, want weet je, wat kan ik wél? Want ik kan voor mijn gevoel zo veel dingen niet en zo weinig dingen wel. En ik weet dat ik me gewoon nog slechter voel als ik zo denk, maar, ja, ja.

Het is herfst! Herfstdipje!
Ik heb wel vaker dipjes, maar ik voel me er nu ook heel schuldig bij. Dat helpt helemaal niet. Dus ik laat het maar even gebeuren. Als een golf die weer langzaam verdwijnt. Wegzakt in het zand. Er zijn mensen die dat mooier hebben verwoord. Je snapt wat ik bedoel.