~~~~~

Ik moet weer wat vaker schrijven. Er was een tijd dat ik elke dag schreef. Toen werd het ongeveer twee keer in de week. Toen werd het één keer in de week. Toen werd het eens in de twee weken. Maar schrijven is goed voor je. Ik heb al vaker gezegd dat het is alsof je je hoofd openmaakt en al je zorgen er uithaalt en in de prullenbak gooit. Hup, je mag daar blijven. Daarom schrijf ik nu weer wat.

Mijn kat komt vaak langs als ik college heb. Dan loopt ze voor mijn laptop langs, zodat ze het hele beeld blokkeert en er is altijd wel iemand die dan: 'A cat!' of 'Awh!' of 'What a cute kitty!' roept. Vervolgens gaat mijn kat buiten beeld stout doen en onder andere mijn pakje koekjes open proberen te maken of uit mijn glas water drinken. Mijn klasgenoten denken dat ze lief is, maar dat valt tegen.

Morgen heb ik een online sollicitatiegesprek. Ik ben bang dat mijn kat daar ook aan wil deelnemen. Als ze niet langsloopt, krabt ze wel aan de deuren of miauwt ze heel luid naar me. Dan wil ze eten of aandacht of naar buiten, want ik ben haar contactpersoon voor alles. Ook al zit mijn moeder dichterbij de achterdeur, ze zal naar mij toe lopen, zodat ik twee verdiepingen naar beneden ga om speciaal voor haar de deur open te doen. Dat gaat dus niet altijd. Ik moet presentaties geven of solliciteren of praten over mijn toekomst en dan zit mevrouw Pluis daar als een verwend kind naar me te schreeuwen. Ik mis het wel een beetje om een scheiding te hebben tussen werk- en woonruimte.

Vaak vind ik het ook niet erg als ik tussendoor even een katje 'moet' knuffelen. Ik wil alleen professioneel overkomen. Serieus, gefocust. Maar ze maakt me een beetje aan het lachen, als er een camera op mijn hoofd staat gericht en ik moet gaan praten over hoe serieus ik ben over het hypothetische bedrijf dat ik heb en hoeveel ik geef om de hypothetische werknemers en dan word ik beoordeeld op hoe ik overkom. En dan staat daar op de achtergrond een kat met haar pootjes tegen het raam, luid te schreeuwen, laat me naar binnen! Ik ben al drie hele minuten buiten!
Ze zegt: 'Mraaaaaa!'

Mijn ouders hebben oorbellen voor me gekocht. Zilveren Zeeuwse knopen, knopjes voor in mijn oren. Die wilde ik al een tijdje, dus dat was fijn. Het is een beetje om mijn oma's aan te herinneren. Ik heb geen spullen van hen die ik daadwerkelijk gebruik of zou dragen en om die spullen dan maar vast te blijven houden vind ik onzinnig. Een lelijk armbandje dat ik niet draag omdat het het laatste cadeautje van mijn oma was. Daar zat ook een Zeeuwse knop op, maar dat was geen zilver en al een beetje verkleurd. Dan heb ik liever iets wat ik daadwerkelijk draag.
Uit het sieradenkistje van mijn net overleden oma had mijn moeder nog een gouden ketting met Zeeuwse knop gehaald. Ik weet niet wanneer ik die kan dragen. Maar ik heb hem in mijn sieradendoosje gestopt. Er is een speciaal plekje in mijn hart voor echte Zeeuwse knopen. De gesp van mijn opa ligt in de glazen kast in de woonkamer. Gigantische knopen. Er ligt nog een kleine broche met een knoop ernaast. Dit is toch iets van patriottisme. Of nostalgie. Allebei, misschien.

Elke keer dat ik het met mijn vriend over verhuizen heb, hebben we een beetje onenigheid, want ik wil niet in een stad wonen, - dat vind ik te duur, waarom zou ik zoveel geld uitgeven aan een plek waar ik geen enkele band mee heb? - en hij wil per se in de stad wonen en als ik dan iets zeg over hoe leuk ik mijn dorp vind, krijg ik teruggegooid dat het 'saai' is en er niets is te doen en er rijdt niet eens een bus op zondag en als er bussen rijden, rijden ze drie keer per dag en hoe kan je daarmee leven?
Ik vind hem dan een verwend kreng. Je kan best 25 minuten lopen naar het treinstation. Dat deed ik een tijd twee keer per week, met twee grote tassen. En ik blijf mijn dorp leuk vinden. Je hebt er alles wat je nodig hebt, oké, kleding misschien niet; anders neem je een trein en ben je binnen tien minuten in de stad, of je fietst een halfuurtje naar de stad, als je liever fietst. Dat is net zo lang als het duurt om van de ene kant in Utrecht naar de andere kant te komen. Maar dat laatste vindt hij geen goed argument.

Hij zegt altijd dat ik meer voor mezelf op moet komen, maar als ik zeg dat ik niet in een stad wil wonen, niets met steden heb en liever in een gat ga wonen als de huur daar goedkoper is, maak ik er gelijk een groot punt van, terwijl ik niet weet waar ik ga werken en hoeveel ik ga verdienen en etc en dan is het nog 'een discussiepunt waar we het lang over kunnen hebben'. Oftewel: het komt hem niet goed uit dat ik deze mening heb. Maar als ik zeg: 'Ja hoor, ik wil best (eventjes/nu) in Utrecht wonen!' open ik de deur voor voor de rest van mijn leven in een stad wonen en ik wil niet de rest van mijn leven in een stad wonen. Ik wil stilte en dicht bij natuur en eigenlijk een tuintje en-
'Je stelt wel heel hoge eisen voor iemand die geen geld heeft.' zegt hij dan.

Ik heb al een jaar van mijn leven in Utrecht gewoond. Het was niet zo'n leuk jaar. Ik heb ook niets met Utrecht. Ik studeer er toevallig. Mijn vriend woont er toevallig. Hij heeft wel iets met Utrecht. Hij vindt het ook heel normaal dat als je wat-dan-ook nodig hebt, je het gewoon in de stad kan halen. Je weet wel, allerlei soorten eten, veel te veel speciaalbiertjes, games... En dan is een dorp met vijf supermarkten en een theater en wat sportscholen en een goede treinverbinding te saai. Oh, en we hebben geen coffeeshop, natuurlijk.
'Je kan gewoon de trein nemen en dan ben je binnen tien minuten in een stad en daar hebben ze vast wel een coffeeshop.'
'Maar wie zegt dat het een goede coffeeshop is? En je moet dan ook nog eerst bij het treinstation komen, dus dan is het geen tien minuten.'
Dan reis je maar een keer voor je jointjes, verwend kreng. Is het echt zo abnormaal om als je iets 'speciaals' nodig hebt, daarvoor te moeten reizen? Je tijd goed in te plannen, zodat je na studie of werk in de stad blijft en dan de shit die je nodig hebt kan halen? Ben ik echt degene die hoge eisen stelt voor een toekomstige woning?

En ergens is het ook allemaal een goed teken dat we hier überhaupt "ruzie" over kunnen maken en hoogstwaarschijnlijk heb ik eerder een baan en inkomen (hij studeert nog minstens drie jaar, ik één) en ben ik de eerste die een appartementje ergens huurt en moet hij maar zelf beslissen of hij er bij komt of niet. Het wordt waarschijnlijk iets wat ík uit kies. Muhaha.
Ik heb alleen geen zin in onenigheidjes over belangrijke zaken zoals woonplaatsen. Ik zou het liever oneens zijn over wat we gaan eten.
Dit is ook nog allemaal 'wat als'. We hebben nog geen daadwerkelijke plannen om te gaan samenwonen. Maar wat als...
Nee, ik ga niet in Utrecht wonen.