1500

Ik was in de tweedehands op zoek naar een trui. Zo'n ouderwetse, wollen trui. De kringloop hier heeft niet zoveel mooie kleding in mijn maat, dus ik vond geen trui. Ik vond wel een kerstjurk, want het was blijkbaar de eerste dag dat ze de 'kleding voor de feestdagen' hadden uitgestald. Twaalf euro voor een glitterjurk die iemand misschien één feestdag had gedragen, want hij zag er nog nieuw uit. Dus die heb ik meegenomen. Kan ik weer gaan shinen deze kerst. Ik houd wel van wat glitter.
Ik ging nog naar de natuurwinkel, kocht daar drie gezichtsscrubs en een deo en ka-ching dat was dan vijfendertig euro. Daar schrik ik altijd een beetje van. Het is dat het grootste gedeelte een cadeau was. Voor mezelf had ik een scrub met kokos en koffie en een deo met kokos en ananas gehaald. Ik houd van kokos, voor het geval dat nog niet duidelijk was. Ik heb ook al kokosshampoo en kokosconditioner en kokoslichaamsscrub en een kokoslippenbalsem. Het is toch een beetje verwenning, of zo. 'Luxe' verzorgingsproducten met mijn lievelingsgeur.
Want uh, treat yoself.

Tot zover mijn aandeel in de consumptiemaatschappij.
Nee wacht, ik heb een nieuwe rugzak, want mijn oude is verkleurd en er zitten allemaal afraffelende draadjes en het handvat gaat los en zo. Dit keer is het een gele. Want tegenwoordig houd ik ook van geel. Hij was twintig euro. Dat was het.

Ik moest weer eens gaan debatteren en ik kon er niet van slapen, want ik heb een godsgruwelijke hekel aan debatteren, want er is altijd weer iemand die je weerlegging van het argument zo herformuleert dat JIJ degene bent die fout zit, het is niet je punt dat fout is, nee, jij als persoon zit fout, en dan zit je daar en denk je: uhm... jij kwam met het originele argument... maar ja, jij bent niet het type dat mensen persoonlijk gaat aanvallen, maar zij wel.
Hoe dan ook, er was dus inderdaad een persoon die zei dat mijn weerlegging nergens op sloeg, want het onderwerp had niets te maken met de stelling, terwijl het dus letterlijk hun eigen argument was, wat ze hadden gekoppeld aan die stelling. Als in: 'Een van onze argumenten voor deze stelling is...' en dat had ik weerlegd.

'Dankjewel voor dit leuke uitstapje van je, naar iets wat er niets mee te maken heeft.', was de uitspraak en pardon? Het was een van je hoofdargumenten. Waarom moet je nou weer gaan doen alsof ik dom ben? Ik kan daar zó niet tegen. Het is vast een handige strategie voor een debat, maar ik vind het gewoon een persoonlijke aanval. Tuurlijk, je mag best beargumenteren dat mijn punt nergens op slaat. Of dat 'de tegenpartij' ongelijk heeft. Maar waarom moet je gelijk 'jij' erin gooien en het daarmee aan mij koppelen? Met het bijbehorende agressieve oogcontact?
Ik vind zo'n debat in de politiek ook altijd onnodig aanvallend, dus misschien is debatteren gewoon niet mijn ding. Maar ik heb het overleefd. Ik leef nog. Ja.
Op naar het volgende vak met onnodig veel participatie. Ik wil niet meer mee hoeven te doen. Elke les. Om vervolgens afgekraakt te worden, want dat is een 'leerervaring'. Ik zie het eerder als onnodig harde kritiek waarvan ik traantjes in mijn ogen krijg. Maar ik kan ook niet tegen kritiek.

Dit is verhaal vijftienhonderd. 1500. Volgens mij had ik geprobeerd iets speciaals te schrijven voor 1000 en 1111 en vast nog wel meer, maar, ja. Wat moet ik hier nou over zeggen? Ik kan ook iets schrijven over hoe ik hier over drie dagen alweer negen jaar schrijf en man, dat is lang. Daar heb ik alleen geen zin in.

Ik zei laatst dat het jaar zo snel leek te gaan, maar nu lijkt het allemaal weer zo traag te gaan. Ik weet niet wat het is. Ik ben alles weer even zat.
Ik heb teveel gezeurd over hoe ik een date wil, bij vriendinnen. Nu krijg ik steeds naar mijn hoofd gegooid dat ik gewoon Tinder moet downloaden. Maar ik heb helemaal geen zin om met willekeurige kerels te praten, op basis van oppervlakkige informatie. Ik wil gewoon één persoon om pasta mee te eten en Lord of the Rings mee te kijken, als dat kan, en ik ben het hele date-gebeuren zat. Ik val ook altijd op mensen die niet op mij vallen. Ik moet er helemaal niet naar gaan zoeken, denk ik. Ik weet niet, ik ben er meer 'klaar voor' dan vorig jaar, maar alsnog heb ik er geen zin in. Het moeten uitvogelen of je wel bij elkaar past. Het bang zijn dat de ander je helemaal niets vind. Het constante forceren van een gesprek, want als het stil is, is dat een slecht teken! En dan woon ik ook nog eens bij mijn ouders en ik moet meestal wel vertellen wat ik doe en elke keer dat ik naar mijn mobiel lach zeggen ze: 'En met wie zit je nu weer te praten?' en ik kan niet liegen.

En ik hoorde bijvoorbeeld dat die dude waarmee ik twee dates had gehad en waar ik niet bij paste bij zijn vorige vriendin was vreemdgegaan en ik dacht: mijn god, ik wilde een relatie met dit stuk stront.
Ik heb ook gezoend met een kerel met verslavingsproblematiek.
Ging goed dit jaar.
Kernwoord: 'wanhopig'.


De cursushandleiding van mijn volgende vak staat erop en er staat dat we zes werkgroepen lang gaan discussiëren en... help?
Daarnaast moet je een opdracht maken over een algemeen geloof dat samen zou hangen met geluk. Dat zie ik wel zitten. Ik dacht gelijk: oh man, ik kan een heel lulverhaal gaan ophangen over hoe je gelukkiger zou zijn als je af zou vallen, met body positivity daar tegenover, en toen was het als voorbeeldvraag genoemd en voelde ik me niet meer origineel.
Misschien over dat je gelukkiger bent in een relatie, insert advertentie voor datingsites, terwijl dat niet per se zo hoeft te zijn? Ik denk dat dat minder vaak is gedaan. Fuck, dat is ook al een voorbeeldvraag.
Of de relatie tussen zonlicht/weer en geluk. Herfst/winterdepressies en zo.
Muziek zou ook nog kunnen. Ik weet dat muziek gebruikt wordt voor emotieregulatie, maar niet alle emoties zijn positieve emoties, dus er valt vast iets te zeggen over hoe muziek niet altijd samenhangt met geluk. Ik kan daar nog een mooie theorie over opzoeken. Weer iets lullen over dat mensen zélf hun media opzoeken of dat de media mensen zo beïnvloed dat ze die bepaalde media gebruiken. Kan ik goed.
Ik zie wel.