Alleen

Ik voel me de laatste tijd steeds vaker alleen. Eenzaam. Het is waarschijnlijk omdat een vriendin steeds vaker met andere mensen omgaat. Ik krijg onnodig uitgebreide verhalen te horen, alles ernstig overdreven, van alles wat ze zonder me doet. Naar Amsterdam gaan, naar Groningen gaan, naar vijf feestjes gaan, naar een zwembad gaan, ik kan nog wel even doorgaan, maar het was allemaal ge-wel-dig. Het zijn dingen waar ik niet voor uitgenodigd word, omdat niemand het boeit of ik daar ben of niet en als ze me wel uitnodigen is het uit beleefdheid, want iedereen is uitgenodigd.

Ik ben op dit soort gebieden altijd een beetje raar. Het is niet dat ik overal bij wil zijn, sterker nog, ik had niet op al die vijf feestjes willen zijn, maar ik wil wel uitgenodigd worden. Ik wil het idee krijgen dat mensen me graag ergens bij willen hebben. Jammer genoeg is dat dus niet zo. In ieder geval niet bij die mensen. Op de manier dat mijn vriendin het vertelt, lijkt het alsof ik de meest geweldige feestjes ooit mis. Maar dat is waarschijnlijk niet zo. Na al die drank vindt ze alles leuk. Ik ben van plan mijn drankgebruik tot twee drankjes per avond te beperken en twee drankjes is niet dronken genoeg voor halfnaakte jongens en patat eten midden op het fietspad. Ik zou het daar helemaal niet leuk vinden, waarschijnlijk.
Maar elke avond alleen zijn voelt ook een beetje leeg. Eenzaam. Ik heb niemand om mee te praten. Mijn vriendinnen doen dingen zonder mij, omdat ze denken dat ik dat soort dingen niet leuk vind, of wat voor excuus ze dan hebben. Ik heb gister een groot deel van de avond lopen huilen omdat ik me alleen voelde. Mijn kat kwam me troosten. Ik was helemaal onrustig, lag echt te janken om helemaal niets en ze kwam bij me liggen en gaf me kopjes terwijl ze luid spon. Ik mocht in haar pootjes knijpen en tranen op haar laten vallen en luid wenen en ze bleef maar spinnen en soms kreeg ik een 'prruu' of iets wat erop leek en dan keek ze me aan. Ik denk dat ik maar twintig katten moet nemen later. Ik had nog melodramatisch: 'Jij bent de enige die om me geeft, ik houd van je.' gejankt. Ik zie mezelf wel in een kingsize bed met alleen maar katten later. Ik houd van katten.

Deze week begint school weer. Ik heb er geen zin in. Het is vijf dagen school, dan de hele dag werk, dan één dag vrij, dan vijf dagen school, dan de hele dag werk, dan één dag vrij. Ik vind school saai, ik vind werk saai. Ik wil dingen doen die ik leuk vind, ik wil dingen leren die ik leuk vind. Ik wil niet maandag tot en met vrijdag moeten leren over balansen en micro-economie, waar ze ervan uitgaan dat je Wiskunde B kan, en dan ook nog elke zaterdag aan moeten horen van onwetende mensen dat ík een fout maak met de korting, terwijl ík geen fouten kan maken met die korting, want ik haal alleen maar producten langs een scanvlak en druk dan op wat knopjes. Ik kan geen eigen keuzes maken over mijn eigen leven, ik moet alleen maar doen wat andere mensen zeggen, zes dagen in de week en ik voel me zo hulpeloos. En onbegrepen. En een beetje ongelukkig.
Ik snap niet dat er mensen zijn die dit soort dingen niet erg vinden. Misschien hebben ze een doel of een eindpunt en ik heb dat niet. Ik zie mezelf over tien jaar met twintig katten in een kingsize bed maar alles wat daarvoor komt is blanco. En er zijn ook mensen die zeggen dat dit de gelukkigste en makkelijkste jaren van je leven zijn. Ik hoop dat dat niet klopt, want ik voel me echt hulpeloos en ik kan daar niet tegen.

Ik wil nieuwe mensen ontmoeten. Ik wil dit deel van mijn leven afsluiten en naar de universiteit en me storten op iets wat ik wél leuk vind, iets waar ik wél van geniet. En ik wil werk waar ik iets kan doen, iets kan bereiken en me niet nutteloos voel.
Kortom: ik heb even een dipje. Komt vast wel goed.