Dansen

Ik heb een soort van quarterlife crisis. Het einde van mijn studie komt in zicht en ik weet niet wat ik daarna wil doen. Aan de ene kant weet ik dat ik niet eeuwig wil studeren, ik wil eigenlijk aan het werk, maar aan de andere kant is werken een soort van concreet einde aan mijn studententijd. En ik denk niet dat ik dat al op mijn 23ste wil. En ik weet ook wel dat ik een jaartje of wat zou kunnen werken en vervolgens weer iets anders zou kunnen doen. Maar ik weet het gewoon even niet.

Promoveren in de sociale wetenschap is eigenlijk best ruk, want er zijn gewoonweg weinig plekken voor. Op mijn uni was zelfs een phd-vacature waar je niet betaald kreeg. Gewoon, niks, regel je eigen inkomen maar voor vier jaar lang. Ik wil wel graag, ehm, een inkomen om van te leven. Promoveren gaat dus alleen lukken als er een vacature is in een onderwerp dat me boeit en als ze me er gelieve geld voor geven. Ik kan ook gewoon zoeken naar vacatures voor (junior-)onderzoeker. Misschien over een paar jaar.
Je weet wel, je studeert vijf jaar, dan wil je dat terugverdienen en zo, ja. En uit het huis van je ouders gaan. En niet meer geld moeten lenen. Ja.

Ik moest trouwens twee weken terug oprecht dansen op de universiteit. We gingen helemaal naar de hal van het gebouw daarvoor. Ik wilde eigenlijk alleen maar toekijken hoe de rest zijn dansje deed, want ik heb betere dingen te doen tijdens mijn laatste studiejaar dan een dansje te oefenen, maar toen zei de docent dat er twee mensen niet meededen en dat we het daarom nog een keer gingen doen, hopelijk deden die mensen nu ook mee!
Als blikken konden doden, had ik die docent al meerdere keren vermoord.
Afijn, ik "danste" mee, ook wel: ik kan letterlijk niet dansen, dus ik zwaaide mijn armen wat rond en keek dan verbaasd naar wat de rest aan het doen was, want, alweer, ik kan niet dansen en ik kan al helemaal niet na twee keer een dansje bekijken het na doen. Dus dat ging slecht.

Ik vond het maar vernederend. Vooral die groepsdruk die die docent dan oplegt. Het is heel naar dat docenten in sociale beïnvloeding al die techniekjes gebruiken om je te beïnvloeden. Ik weet gewoon wat ze doen ook.
Toen zei ik tegen een random klasgenoot: 'I really love getting publicly humiliated by the teacher for not dancing!' omdat ik een sarcastische kut ben, ze reageerde iets in de trant van dat ik maar beter mee kan doen, want iedereen moet meedoen en ik kan het maar beter zo snel mogelijk leren ook en dat was nou ook niet bepaald wat ik wilde horen.
Op de uni wordt het kritisch denken toch aangeleerd, is het dan zo raar dat ik niet wil dansen voor mijn master, puur omdat mijn docenten alleen zeggen dat het moet en niet waarom of waar het goed voor is? Dat ik me al helemaal er tegen af ga zetten als ze groepsdruk gebruiken om me toch mee te laten doen?

Hoe dan ook, we hoefden deze week niet te dansen, want het leek de docenten niet verstandig om met zijn allen in de hal te verzamelen, want corona. En ik was daar heel blij mee. Ik snap niet dat de rest van de studenten het geen probleem vond om te dansen, eigenlijk. Ik had het er met vriendinnen over en die zeiden onder andere: 'Pardon?', 'Betaal je hier nou tweeduizend euro voor?' en 'Ik zou gewoon niet meedoen hoor, ze kunnen erin stikken.'.

Ik denk dat ik volgende week sowieso niet kom, vanwege alle nieuwe coronagevallen en ik heb een beetje keelpijn, dus o, mijn, god, misschien heb ik corona, maar ik kijk het nog een paar daagjes aan. Ik hoest niet. Misschien heb ik een kattenhaar geïnhaleerd. Misschien ben ik verkouden, want ik ben altijd verkouden deze tijd van het jaar. Ik heb gister ook iets te lang gezongen. Als ik er over na ga denken, heb ik opeens veel meer keelpijn dan ik daadwerkelijk heb. Er zijn ook genoeg andere verklaringen dan corona voor dat beetje keelpijn. Maar het is zo groot op het nieuws, dat ik bijna denk dat ik het heb, als zoveel anderen het opeens hebben.
En in mijn dorp voelen veel mensen zich te goed voor afstand houden.

Heb ik nog wat leuke dingen om te melden? Valt mee. Ik ben deze week alleen thuis, omdat mijn ouders op vakantie zijn. Gister bleef de kat al bij me slapen en ze likte mijn gezicht om vijf uur 's nachts, omdat ze vond dat het etenstijd was. Ik heb sperzieboontjes in tomatensaus met feta gemaakt, met een stukje lamsvlees en rijst. Morgen ga ik pasta pesto maken. De dag erna haal ik curry uit de vriezer. De dag dáárna moet ik weer boodschappen doen. En dag daarna komt mijn vriend langs. Ik denk dat we sushi gaan bestellen.

Ik ben gewoon al uitgebrand door dat ene vak. Ze verwachten dat we vijf artikelen per week lezen en twee uur aan colleges kijken en individuele opdrachten maken en daarnaast ook nog aan groepsopdrachten werken. Vijf artikelen kunnen best meevallen, maar het zijn steeds artikelen van 30 tot 50 bladzijdes en dat is gewoon veel. Daarnaast zetten ze steeds de colleges twee dagen voordat het gekeken moet zijn online. En ze willen dus ook dat je een dansje uit je hoofd leert.
Het andere vak valt zo gigantisch mee, anders was mijn ziel mijn lichaam al zo ver verlaten dat ik 'm voor de kerstvakantie niet meer terug had gezien.


Elke keer dat ik bij mijn vriend langs kom, zegt hij: 'Nu kan je hier lekker ontspannen.', of: 'Je gaat hier even lekker ontspannen.', of: 'Nee, ga op je reet zitten, niets meer doen nu, ik doe zo de afwas, jij gaat lekker liggen, ja?!'.
En dan zeg ik: 'Ja, maar.-'
'Niets ja maar, op de bank jij.' en dan zet 'ie een kopje kamillethee voor me.

Ik had bij de kringloop twee truien voor hem gehaald, maar eentje daarvan vond hij toch meer iets voor mij, dus nu heb ik een mannentrui in maat L waar ik lekker in zit te slonzen. Volgens hem is mijn kledingstijl redelijk androgyn, op de jurkjes na dan. Vooruit dan maar, dan neem ik die mannentrui weer mee terug. Als jij blauw een te heftige kleur vindt.

Ik heb vandaag de hele dag op de bank gelegen en TLC gekeken en morgen moet ik weer aan de bak met al die artikelen.