Twee uur ‘s nachts

Ik schreef dit laatst toen ik niet kon slapen;


Het is bijna twee uur ‘s nachts en ik ben klaar wakker. Dat betekent dat het tijd is voor een lulsessie. Een mijn-hoofd-legen-sessie. Ik weet het niet.

Ik ben alles een beetje zat. Ik ben bang dat ik straks een baan krijg die mij niet blij maakt en dan moet ik daar veel tijd van mijn leven instoppen, zodat ik mijn rekeningen kan betalen. Ik zie mezelf volgens mij als meer close-minded dan ik daadwerkelijk ben. Minder open voor andere mogelijkheden dan ik daadwerkelijk ben. Ik kijk uit naar ervaring doen binnen sociaal beleid en sociaal beleid is breed. Nou zijn mijn specifieke interesses; jeugd, relaties, seksualiteit en nou ja, gooi “welzijn” er dus ook maar bij, maar dat zijn nou niet allemaal onderwerpen waar men graag beleid voor wil. Dingen zoals werkloosheid en laaggeletterdheid en dergelijken zijn waarschijnlijk belangrijker. Maar wie zegt dat ik daar geen onderzoek naar kan of wil doen? Ikzelf? Wat is dat nou? Ik kan meer dan ik denk. Ik verpest graag mijn eigen visies.

Zo zegt mijn vriend steeds dat als we katten nemen, we er twee van hetzelfde nestje moeten nemen. Dan neemt hij een zwarte en ik een rooie (of bruine). Vervolgens ga ik nadenken over hoe je bij veel huurappartementen geen huisdieren mag hebben en hoeveel jaar zou het dan wel niet duren voordat we katten zouden kunnen nemen? Heel lang! Maar ik wil eigenlijk wel een kat! En ik had laatst opgezocht hoeveel geld je gespaard moet hebben voordat je een hypotheek kan nemen en uhm ik heb nog nooit zoveel geld op mijn spaarrekening gehad. Ik denk cumulatief over alle jaren heen zelfs nog niet. Mijn ouders zeiden wel dat ze iets wilden bijdragen als ik besluit een huis te kopen, maar ik wil zelfstandig zijn.
Veel geld is voor mij nog “kinderbedragen”, tweeduizend euro is veel geld, maar ik moet in “volwassenbedragen” gaan denken, want een huis kan zo 3 ton waard zijn. En dan is tweeduizend niks.
Huizen waren toch niet altijd zo duur? Wanneer gaan ze spaarhypotheken weer invoeren? Of bestaan er teveel mensen op deze aardbodem daarvoor? Was het totaal niet rendabel? Maakt mij niet uit, ik wil gewoon een huis ooit. Ooit.

Zijn er meer 22-jarigen die al aan dit soort dingen denken? Ik heb het gevoel dat klasgenoten totaal niet denken aan hun toekomst. Of überhaupt aan de consequenties van hun acties. Sommigen zijn naar geen enkele meeting geweest van onze groep. Ik snap niet hoe je zo weinig verantwoordelijkheidsgevoel kan hebben voor wat dan ook.
Maar misschien heb ik teveel verantwoordelijkheidsgevoel voor wat dan ook.

Ik had een recordbedrag uitgegeven bij de kringloop. Dat komt omdat ik een winterjas kocht. Toen ik thuis kwam, zag ik dat er wel een gat in zat, alsof iemand zijn sigaret in een winterjas van plusminus honderd euro had gedoofd. Ik naaide er een knoopje op en vervolgens ging ik heel lang nadenken over hoe opvallend dat knoopje wel niet is en straks zullen mensen zich afvragen waarom er één knoop op mijn jas zit en-
Dit heb ik dus allemaal moeten leren met uni. Dat mensen niet zoveel op je letten als je denkt. Dat mensen je blunders veel sneller zijn vergeten dan jijzelf. Maar die info komt niet altijd even goed binnen.

Ik moest voor een cursus een persoonlijkheidstest doen. Ik heb vaak genoeg persoonlijkheidstesten gedaan. De conclusie is dat ze me moeilijk kunnen categoriseren, omdat ik op de meeste eigenschappen redelijk neutraal scoor, behalve op introversie. Uitslagen verschillen dus steeds. Doordat ik dan net een paar procent meer “judging” was, of iets dergelijks.
Ik heb de persoonlijkheid van een deurmat, kan ik bijna concluderen. Ik heb mezelf zo afgevlakt, zodat mensen me eerder leuk zullen vinden, want ze kunnen zelf invullen hoe ik ben, dat is een interpretatie. Ik ben voor de een zus, voor de ander zo. Ik vraag altijd eerst naar iemands mening voordat ik die van mezelf verkondig. En als ik een slechte grap maak, ga ik twijfelen of mensen me nu niet veroordelen.
Maar het is twee uur ‘s nachts. Ik doe genoeg dingen zonder er vooraf over nagedacht te hebben. Ik maak genoeg grappen die nergens op slaan. Ik zeg vaak genoeg wat ik vind en wat mijn mening is en wat ik wil doen en waar ik heen ga.
En ik durf niet mijn precieze muzieksmaak te verkondigen, omdat ik gewend ben om dat met niemand te delen, omdat mensen me er altijd belachelijk om maakten.

Ik heb morgen een gesprek met mijn begeleider en daarom had ik graag vroeg willen slapen, maar het mocht niet baten. Nu kan ze mijn wallen zien en zich afvragen of de stress me teveel is geworden. Ik zie het in ieder geval niet zitten om een document van acht pagina’s te maken over mijn plannen voor scriptie en stage.
Uh ja, ik ga een tweedelig onderzoek doen, elk deel heeft een andere vraag. Dan ga ik kijken hoe ik de uitkomsten kan gebruiken om een plan van aanpak te maken voor het bedrijf van mijn stage. Tot zover.
En dan verwachten ze dat ik daar minstens acht pagina’s over ga schrijven. De gruwel. Wie gaat dat ook doorlezen? Die arme begeleider?

Ik zou willen dat ik altijd mooie kunst kon maken. Maar dat lukt niet. Ik moet oefenen, maar ik heb het gevoel dat het zonde van mijn tijd is, want als ik er echt een gave voor had, had ik dat allang gemerkt. Als mijn kunst echt iets was om aan de muren te hangen, had ik dat allang gedurfd. Dat soort onzin. Maar ik moet gewoon alle media afgaan om te kijken wat bij mij past. Ik vind houtskool tot nu toe leuk, maar als ik “houtskool tekening” google krijg ik hyperrealistische portretten en lijkt mijn schets van een monstera weer een hoop stront.
Maar kunst is kunst. Kunst is anders voor iedereen. Kunst kan je niet vergelijken. En die grove plantenschetsen hebben ook wel wat.

Ik heb het gevoel dat ik maar zo’n kleinigheid ben in deze wereld, maar ik weet ook niet wat ik eraan kan doen.

Ik vraag me af waar anderen aan denken als ze niet kunnen slapen. Of ze misschien proberen te dromen over vakanties of iets dergelijks. Of dat ze zich afvragen waarom het leven zo duur is. En kaas. Goede kaas is duur. Oké, ik weet eigenlijk wel waarom goede kaas duur is.

Ik heb “zelfstandig” als karaktereigenschap geadopteerd, terwijl het totaal onnodig en zelfs sabotage is om altijd zelfstandig te willen zijn.

Maar ik wil wel uit huis. Mijn eigen plekje inrichten. Meer ruimte voor planten hebben. Kunstwerkjes maken om op te hangen. Misschien een drieluik van houtskool plantenschetsen. Voor mijn vriend had ik met een witte pen op zwart papier wat personages van Hollow Knight getekend, wat hij “gaaf” ... “serieus” noemde. Dus dat mag hij op zijn muur hangen.
Ik wil een keer een badkamer om een pandanplant in te zetten.