Een lang verhaal over bezittingen

Ik ben een beetje moe en lui, maar ik moet van mezelf meer schrijven voor minder piekeren, dus dat ga ik dan maar even doen. Ik weet gelijk al niet meer over wat ik kan schrijven.


Ik heb vroeger met management en organisatie heel veel hypotheekkosten uit moeten rekenen. En dingen geleerd over spaarhypotheken. Dat die niet meer bestaan. Nou ja, je kan ze niet meer afsluiten, mijn ouders hebben nog een spaarhypotheek voor ons huis. Tegenwoordig moet je daadwerkelijk geld hebben, wil je een huis kopen/hypotheek afsluiten. Een oud-klasgenoot van me heeft een huis gekocht door een iets te grote gift van haar ouders. Anders was haar dat nooit gelukt. Ik weet niet waarom ik opeens zit na te denken over het kopen van huizen.

Het is denk ik in lijn met mijn hele quarterlife crisis over hoe ik volwassen moet worden en volwassen dingen moet doen zoals schoonmaken en koken en werken en geld verdienen en bedenken welke kleuren ik de muren in mijn huis zou kunnen verven in de toekomst en hoe werkt een boormachine ook al weer? Ik moet minstens een paar duizend euro op mijn spaarrekening hebben voor spontane uitgaven als ik uit huis ga. Of in eerste instantie voor meubels. Meubels zijn duur. Zelfs tweedehands. Maar ik zou ook een nieuw matras nodig hebben en op matrassen moet je niet besparen. En verf is duur. Gordijnen. Raamfolie. Ik wil wel een goede spiegel, een keer. Die die ik heb heeft een kartonnen achterkant.

Ik heb op dit moment 777 euro op mijn spaarrekening. Mijn moeder zei ooit dat ik misschien ook genoeg zou moeten hebben voor als ik spontaan dood ga. Voor mijn uitvaart. Dat ze mijn as kunnen mengen met de aarde van een appelboom, of iets dergelijks. Dat zou me wat meer dan die zeven-zeven-zeven euro kosten. Dus laat ik maar nog niet dood gaan.

Ik denk dat het belangrijkste volwassending dat ik moet doen prioriteiten stellen is, want de ruimte in mijn kamer raakt op. Dat is niet alleen mijn schuld. Er liggen al allemaal dekbedden en een vuvuzela op een aantal planken boven mijn hoofd.
Mijn ene kast is volgestouwd met allerlei zooi zoals vier jaar aan studieboeken, een voorraad shampoo, - het was één plus één! -, make-up, knutselspullen en een Wii die niet meer werkt. Bovenop die kast staat dan nog een mandje met een gietertje en wat kleine vaasjes voor stekjes en zo'n plastic bewaardoos met al mijn games en een epilator; de essentials.
Dan heb ik nog twee gitaren en een fruitkist met meer boeken staan, want ik heb nóg meer boeken, want ik koop elk studieboek dat ik nodig heb en verkoop het dan niet meer, want studieboeken zijn best leuk. Als je het in een boekenkast allemaal naast elkaar zou zetten, vul je maximaal anderhalve plank. En onder mijn bed liggen nog extra tassen, een goedkope plastic kerstboom en een haardroger.

Mijn kledingkast is ook een speciaal geval. Ik weet niet wat er allemaal onderin ligt. Ik wil het niet weten, denk ik. Bovenin ligt om een of andere reden allemaal beddengoed voor een eenpersoonsbed , terwijl ik al een paar jaar geen eenpersoonsbed meer heb. En een stapel oude beha's. Ken je dat, dat je leuke beha's koopt, omdat ze er leuk uitzien, en dan zitten ze voor geen meter en verdwijnen ze gelijk in een donker hoekje? En er liggen truien, maar truien nemen veel ruimte in.
Dan kom je bij de tweede plank. Daar liggen al mijn broeken, hemden, t-shirts, shirts met lange mouwen en beha's. Allemaal ongemakkelijk opgestapeld, want het past niet. Terwijl ik, wat, vijf lange broeken en vier korte heb? Drie T-shirts? Ik snap het ook niet.
Er hangen wat blousejes, vesten, rokjes en al mijn jurken in het hang-gedeelte. De roede? Kledingroede?
Dan kom je bij de volgende plank, direct onder de roede, waar mijn sokken in een mand liggen, mijn pyjama's opgestapeld en mijn sportkleding zeer onlogisch opgestapeld, want ik heb niet genoeg ruimte in mijn kast om sportkleding te ordenen op sportbeha's, tops met korte mouwen, tops met lange mouwen, korte broeken en lange broeken, dus het ligt op twee hopen die ik constant omgooi omdat ik dan toch iets dat onder in de hoop ligt nodig heb.

En dan heb je alle verhuisdozen naast mijn kledingkast, waar nuttige spullen zoals borden, theeglazen, handdoeken en bakspullen in liggen. Dat zijn volgens mij vier dozen. Dan heb je ook nog drie dozen met spullen van mijn broer. En om een of andere reden staat er een ladder. Oh, en de sjoeldoos. Voor als we gaan sjoelen. Want dat doen we vaak. Kuch.

Aan de andere kant van mijn kledingkast staan twee koffers die niet van mij zijn en een kattenmand. Boven de kledingkast liggen nog meer koffers die niet van mij zijn en nog meer dekbedden, - hoeveel dekbedden hebben we?
Als ik een huis heb, wil ik een organisatiesysteem waardoor je niet alle troep ziet. Zoals: een ladekast. Schuif het allemaal in de ladekast. IN de kast is het misschien een zooitje, maar je ziet het niet als je zo je kamer rondloopt, nee, het is een soort van optisch bedrog dat geen optisch bedrog is maar eerder mentaal bedrog. Als je het niet ziet, is het er niet. Als je het wel ziet, ga je je afvragen waarom alle koffers eigenlijk rond jouw kamer staan. Is het een hint?

Eigenlijk kan ik alleen naar mijn bed kijken voor een plek die er niet chaotisch uit ziet. Mijn bureau ligt altijd vol met uni-zooi. Hoeveel ik het ook schoon probeer te maken, op probeer te ruimen. Artikeltje hier, artikeltje daar, oh ja, die aquarelverf moet je al een week opruimen, maar je wil niet je kast trotseren. Nog niet.

Ik had op mijn kamer een inbouwkast. De kamer waaruit ik gevlucht ben nadat iedereen onaardig tegen me deed en soms vraag ik me af of dat eigenlijk aan mij lag, want iedereen lijkt goed om te kunnen gaan met die meiden, behalve ik, misschien ben ik toch een naar persoon? Die kamer. Die inloopkast was ideaal. Er stond niet eens een daadwerkelijk meubelstuk in mijn kamer voor opslag. Nee. Het was verstopt. En dan deed ik het deurtje open en daar was dan al mijn zooi.
Ik vraag me soms af of ik veel zooi heb. Maar dat valt wel mee. Ik heb alleen genoeg zooi voor een klein huishouden. Extra scheermesjes, shampoo, deo, alle knutselspullen die het hele huis gebruikt liggen in mijn kast. En dus borden en glazen en dergelijken in al die dozen. En ik orden mijn kledingkast minstens een keer per jaar en doneer de kleding die ik amper draag. Behalve de donkere hoekjes-dingen dan.


Ik grapte tegen mijn vriend dat ik best in een schuurtje kon wonen, of iets als een kippenhok, meer ruimte heb ik toch niet nodig?
En hij zei: 'Is dit echt hoe laag jouw beeld van jezelf is?' en toen zei ik alleen dat ik wel verwarming in mijn kippenhok zou willen en een klein tuintje ervoor.
Tok-tok.


Ik zag laatst een kamer van 9 vierkante meter in Amersfoort te huur staan voor iets van 400 in de maand. Er stonden geen meubels in.


Steeds als ik bij de kringloop kom, zie ik dingen die handig zijn voor de toekomst; een spiegel en mandjes en vazen en meer bloempotten, maar ik kan ze echt niet meer kwijt. Soms maak ik een uitzondering, zoals voor een mandje in de vorm van een eend. Het is een eend. Kom op. Dat wordt een fruitmandje als ik een keuken heb om fruit neer te zetten. Er staat nu een stekje in.
Ik heb wel een sieradendoosje nodig. Ik gebruik nu een oud blikje om al mijn oorbellen en kettingen in te doen. Dan heb ik nog ergens diep in de kast van chaos een toilettas met armbandjes en dergelijken liggen, maar ik draag toch nooit armbandjes, dus daarom ligt het daar. Maar het blikje is klein. Er zit geen organisatie in. Ik denk dat er ooit iets van snoepjes of pepermuntjes in heeft gezeten en daardoor is 'ie niet geschikt voor allemaal oorbellen en een ketting en een ring.


Weet je wat voor visie ik nu heb? Oranje ladekast en oranje bijzettafeltje. Daar steken mijn planten goed tegen af. En mijn bed wil ik pastelgeel houden met het beddengoed, dus er moet wat pit in die kamer. Oranje.
Ik heb nog helemaal geen kamer.
Ik wil wel weg uit deze chaos. En als ik een eigen appartementje zou hebben, zou ik in de badkamer daar al mijn shampoo kunnen laten. En mijn games in de woonkamer in een tv-meubel. Hoe groot is een tv-meubel? Staan er goeie op Marktplaats? Zou dat in mijn vader's Toyotaatje passen? Tokyo, I'm on my way?


Mijn vader zei laatst dat als hij gecremeerd wordt, hij wil dat ze 'Tokyo' van Gruppo Sportivo draaien, dat als hij in de fik wordt gegooid, er galmt: 'Tokyo, I'm on my way. And in my new Toyota, it's not so far away.'.
Dat was een grap, maar was wel echt een ballsy move geweest als hij het echt meende. Gedurfd? Gedurfd.


Ik moet toch maar gaan pitten.