Stress

Ik heb de laatste weken een beetje last van stress. Als ik iets leuks probeer te doen, een hobby ga uitoefenen, krijg ik een gevoel dat ik iets vergeet en eigenlijk iets productiefs moet gaan doen. Zoals een van die vijf artikelen van de week lezen, een van de twee colleges kijken, aan de individuele opdracht werken, aan een groepsopdracht werken, aan nog een groepsopdracht werken, feedback geven of het huiswerk voor het (online) werkcollege voorbereiden. Oh ja, en ik heb ook nog een tentamen volgende week. Ik werd moe wakker, mijn hoofd was zo vol, werd extreem snel geïrriteerd en had spontane huilbuien.
Ik dacht: laat ik 'mentale vermoeidheid' en 'spontaan huilen' googleen en Google zei dat dat klinkt alsof ik overspannen raak, dus ik dacht: laat ik dit even mededelen aan mijn studiebegeleider, als ze vraagt hoe het met me gaat.

Afijn, mijn begeleider vroeg hoe het met me ging. Ik zei dat ik veel stress had, - het gevoel had dat ik niet genoeg tijd in de week had om alles te doen. Want dan moet ik vijf artikelen lezen en twee colleges kijken en aan drie opdrachten werken en een stage zoeken en solliciteren op stages en een tentamen leren. Het is zo veel.
Ze zei dat stress heel normaal is aan het begin van een master en dat het wel went. Daarna voegde ze toe dat 'ze' (de docenten?) tijdens Corona niet verwachten dat je optimaal kunt presteren, want het is allemaal zo lastig; Ik had het gevoel dat ze zich toen realiseerde dat het niet aardig is om tegen een gestreste student te zeggen dat het wel meevalt en daarom een verhaaltje over de pandemie begon.

Ik krijg zoveel mailtjes dat ik zo vaak mogelijk mijn mail herlaadt, want docenten mailen soms dat je de volgende dag opeens een nieuwe afspraak hebt, of een nieuwe deadline voor over twee dagen en ik wil dat zo snel mogelijk weten, zodat ik er gelijk aan kan werken of het in kan plannen.
Of dat ik mijn vriend/een vriendin moet appen dat docenten denken dat we geen leven hebben en dat ik daarom de datum dat we hebben afgesproken niet kan. Je weet wel, 'morgen'. Want docenten mogen gewoon zeggen dat je iets binnen een dag moet doen. Alsof mijn gevoel van vrijheid niet al genoeg in geding is.
Ik houd me gewoon aan alle maatregelen hoor, maak je maar geen zorgen. Ik fiets ook nog naar mijn vriend. Die 17 kilometer. En ik heb genoeg mondkapjes. Maar ik zit hier op mijn kamer voor mijn laptop, of ik lig op mijn bed voor mijn laptop, of ik zit in de woonkamer voor mijn laptop, want wat kan ik nou buiten gaan doen? Ja, hardlopen, en dan kom ik drie wandelclubjes tegen die met z'n vieren naast elkaar op het pad lopen. Of twee dikke vriendinnen met wandelstokken die niet aan 'rechtshouden' of 'afstand nemen' doen en dan beledigd kijken als je daarom geen ruime afstand kan nemen als je ze inhaalt. Of het regent. Eerst ging ik nog vaak naar de kringloop, maar nu de regels weer strenger worden, voelt dat ook niet zo goed meer.

Mijn verwarming op mijn kamer werkt niet, dus dat is ook niet bepaald opbeurend.

Ik heb vaak ook een toekomstdoel waar ik naartoe werk. Bijvoorbeeld: ik ga dan op vakantie, dus ik moet tot dan even doorwerken en dan kan ik lekker genieten. Of: ik heb dan kerstvakantie, dus dan hoef ik lekker niets te doen. Of: ik ga een dagje weg. Maar dat soort dingen heb ik allemaal niet, - ook in de kerstvakantie moet ik nog denken aan die stage en mijn scriptie, aldus mijn master -, dus dan stel ik maar doelen als: een baan vinden, een woonplek vinden, verhuizen, mijn diploma halen. En dan ga ik daar uren over nadenken, hoe ik dat allemaal moet behalen volgend jaar en wat ik eraan kan doen en ik heb mijn cv al aangepast en ik check elke dag WoningNet en als ik in de kringloop ben, kijk ik of er wat meer professionele kleding hangt voor op de werkvloer en-

Mijn vriend zeg dat ik me daar helemaal geen zorgen over moet maken, dat dat soort dingen gewoon gebeuren, - of ze gebeuren niet -, dat er een fucking pandemie is en niet alles gaat lopen zoals ik wil, dat ik mijn best doe en georganiseerd ben en al mijn zaakjes op orde heb en gewoon niet meer dan dat kan doen, dat ik goed bezig ben. Het is nog steeds frustrerend. Het is alsof ik nul controle heb over mijn eigen leven en de pandemie alles verpest. Ik wíl zo graag alles onder controle hebben. Ik doe alsof ik mijn hele leven zelf onder controle heb; als het dan niet lukt ligt het aan mij (iets met een internal locus of control). En elke keer dat hij vraagt hoe het met me gaat en ik zeg dat ik ergens over pieker, krijg ik weer de 'leven loopt niet altijd zoals je wilt dat het loopt'-preek en dan moet ik huilen en dan moet ik me weer geen zorgen maken en gewoon ontspannen.
'Ontspan maar gewoon als je hier bent.'
'Doe gewoon wat je wilt doen.'
'Relax, je kunt gewoon lekker op de bank niksen.'
'Het is voor mij ook niet leuk als je altijd zo negatief bent, je moet niet zoveel piekeren.'
Zegt hij dan.

Ik mag van hem ook gewoon altijd langskomen, als ik dit huis en deze slaapkamer/werkkamer zat ben, maar als het voor hem niet leuk is als ik negatief ben, waarom zou ik dan nog vaker langskomen? Dan zadel ik hem alleen op met mijn onzin. Het is ook niet alsof ik zin heb om iets te gaan doen. Bepaalde hobby's heb die ik wil gaan uitoefenen. Ik ben er al drie dagen in de week. Dat is drie keer zoveel als ik met andere relaties afsprak. En dan lig ik een beetje op de bank en kijk ik een serie of speel ik een game en drink ik kopjes thee. Ik weet dat hij het frustrerend vind als we niets gaan doen, maar ik kan niets bedenken om te doen.

Hij zegt dat ik niet zoveel rekening moet houden met wat anderen denken of wat normaal is en me moet gaan focussen op wat ík wil.
Maar ik weet niet wat ik wil en of ik überhaupt iets wil, behalve de tijd zover doorspoelen dat ik weer relaxt ben of het in ieder geval druk heb met iets wat ik daadwerkelijk interessant of boeiend vind. Ik moet nu druk bezig zijn omdat het moet en omdat ik mijn master wil halen, of eigenlijk, ik moet het van mezelf halen. Ik vind de stof waar ik mee werk saai. De cursussen zijn ongeorganiseerd, docenten plaatsen een dag voordat je het gekeken moet hebben de colleges online. Ze besluiten last-minute om de onderwerpen van de weken om te ruilen, wat dan ertoe leidt dat je werkgroepen niet aansluiten op de hoorcolleges. De site waarop je colleges kunt terugkijken heeft te vaak storingen.

Ik moet van mezelf volgend jaar echt volwassen zijn en geld gaan verdienen en uit mijn ouderlijk huis en als de pandemie voorbij is, kan dan het echte leven beginnen. En dan kan ik van het geld dat ik verdien op vakantie. En mijn eigen huis inrichten. Volwassen zijn, dus. En ik moet er nu ook alvast aan gaan wennen dat ik minstens 36 uur in de week moet werken, dus het is maar dom dat ik me zo moe voel, als ik misschien maar 4 à 5 uur per dag daadwerkelijk bezig ben.
Daarnaast draai ik wassen, doe ik boodschappen, kook ik en verzorg ik een kat en allemaal plantjes, maar goed.


Dit stukje schreeuwt 'hoog-sensitief persoon' en 'stress', maar ik interpreteer het zelf als 'zwakte' en 'ik moet harder werken' en dat mag van mijn vriend niet want:
'Je kan niet alles alleen doen, soms moet je om hulp vragen.'
'Maar ik ben een strong independent woman!' zeg ik dan.
'Zelfs strong independent women hebben soms hulp nodig.'

Dit is eigenlijk de eerste keer dat een relatie me probeert te helpen als ik in de knoop zit met mezelf en me niet dumpt en keihard wegrent. En dan zegt 'ie ook nog dat dat normaal is.


Ik denk dat ik een nieuw schetsblok moet halen om op te tekenen. Iets van afleiding. Ik had al één tekening van mango's gemaakt. Mango's met hooivorken en zwaarden. Ik ga gewoon een collectie mango's tekenen. De volgende wordt mango's die de tango dansen.
Denk ik.