Flight response

Ik heb nu twee mangoplantjes. Het zijn nog baby's. Ik grap steeds dat ik een leger van mangoplanten ga groeien. Ik kom ook om in siernetels, maar mijn moeder heeft al veel mensen in gedachte om siernetels aan te geven. Er staat ook een kastje voor 'stekjesruil' hier in de buurt, dus misschien dat ik daar wat netels ruil voor iets anders. Ik weet niet wat er precies in staat op dit moment. Ik heb nog geen stekjes 'over' namelijk. Ik stopte er één keer om te kijken, toen las ik wel dat als je écht iets leuk vindt, je het wel mee mag nemen, maar dat voelde verkeerd, dat gaat tegen het principe van 'stekjesruil' in. Dus ik wacht eerst totdat ik wat over heb.


Mijn vriend en ik hadden een bonding experience; we hadden onszelf buitengesloten. Elke keer dat we naar buiten gaan, vraag ik of hij zijn sleutels mee heeft, dan zegt hij meestal: 'Ja.'. Zo ook dit keer. Hij schudde een bos sleutels heen en weer, dus ik trok de deur achter ons dicht. Toen bleek dat het mijn sleutels waren, voor mijn ouderlijk huis. Mijn vriend had blijkbaar geen reservesleutel ergens liggen.
Hij belde wat huisgenoten, die pas drie dagen later weer thuis zouden komen, ik probeerde in te breken met mijn ov-pas, maar niet al te agressief, want het was mijn ov-pas, maar ik had geen ander pasje, dus het lukte niet echt. Daarna probeerde ik in te schatten of ik door het raam paste, - nee, want mijn hoofd paste al niet.
Dus toen belde mijn vriend een slotenmaker. Ten eerste zei hij geen tarief aan de telefoon, dus dat was licht alarmerend, terwijl heel groot op de site stond dat ze vooraf tarieven aangaven, maar mijn vriend grapte er alleen over, ten tweede duurde het een uur voordat de vent er daadwerkelijk was en toen was hij na vijf minuten weer weg. Hij brak ook in, maar met een groter stuk plastic en dat werkte. Het was alleen dubbel tarief op zondag. Dus dat kostte ons vierhonderd euri's. Ka-ching.

Toen ik het aan mijn vader vertelde, zei hij zo'n vier keer dat het 'een leermoment' was en dat we gewoon hen hadden moeten bellen, want dan hadden ze een huisgenoot opgehaald, die we, één, nooit zien, twéé, nooit spreken, en drie, eigenlijk niet kennen. En dat we niet de eerste de beste slotenmaker hadden moeten bellen, want dat zijn dieven, terwijl we wel naar de recensies hadden gekeken, maar misschien waren dat leugens of misschien is het wel 'normaal' om een dubbel tarief te hanteren op een zondag, hoe dan ook, ik ben niet van plan mezelf vaker buiten te sluiten. En we moeten misschien (licht illegaal) die huissleutel laten kopiëren. Dat zei mijn vader ook vier keer, terwijl ik dat zelf ook wel had bedacht.
Mijn ouders wisten niet helemaal of ze trots moesten zijn dat we het zelf hadden geregeld, of beledigd dat ik hen niet eens had gebeld.


Het is warm en ik heb geen motivatie om iets aan mijn master te doen. Ten eerste, omdat het niveau (op dit moment) veel lager is dan ik had gehoopt. Het tweede halfjaar zal ik stage moeten lopen en een scriptie moeten schrijven en dat kan ik zo moeilijk maken als ik maar wil. Maar op dit moment krijg ik eerstejaars bachelorkennis voorgeschoteld in een overzichtje, met uitspraken als: 'Zoek bewijs voor elke claim die je maakt in je wetenschappelijke publicatie!', en mailt de docent dat je niet moet vergeten het speciale dansje voor het vak te oefenen.
Een mede-student appte verward: 'Is er nou echt een dansje?'
En toen werd ze medegedeeld dat er daadwerkelijk elke les werd gedanst, aan het begin van de les, dus je kunt ook niet wegrennen. Daarnaast moet je zelf een stukje eraan toevoegen. Ik stierf ook van binnen toen ik dat allemaal las.
'You're kidding, right?' appte nog een mede-student.
'Dead serious.'.
Dus ik ga straks zeer ongemakkelijk stilzitten terwijl mijn docent probeert anderen te enthousiasmeren om mee te dansen, want ik mag voor deze les helemaal naar een fysieke locatie, dus ik pak die kans aan, maar er is een reden dat ik een universitaire studie heb gekozen en dat is zodat ik nooit meer dingen die ik absoluut niet kan, ZOALS DANSEN, hoef te doen. Of, uh, zagen of iets dergelijks. Geef mij maar geen zaag. Ik doe beter op het gebied van denken, schrijven, niet-dansen.

Ik heb al nachtmerries gehad over dat verdomde dansje.
Ik heb ook al overwogen om thuis te blijven, puur zodat ik niet hoef te dansen.
Of te doen alsof ik zoooooo ver weg woon van de Uithof.
Of dat een familielid corona heeft, opeens.
Het activeert mijn flight (absoluut niet fight) response.

Daarnaast moeten we een doel voor ogen hebben waaraan we gaan werken dit blok. Dat doel moet met communicatie en leiderschap te maken hebben. Dat betekent ook dat sommigen proberen om een gesprek te leiden, een gesprek te beginnen of veel te zeggen tijdens een meeting op Teams, omdat zij als doel hebben 'assertiever zijn' of 'goed leiding geven'. Dat voelt allemaal heel onnatuurlijk aan. Ik heb er geen moeite mee om als eerste iets te zeggen of taken te verdelen en ik weet dus niet wat ik als doel kan hebben, behalve 'minder twijfelen over mezelf'. Maar dan moet ik ook weer concrete taken hebben die ik kan doen om dat doel te behalen en ja, daar moet ik allemaal een verslag over schrijven, dat 40% zal meetellen voor mijn eindcijfer.

Ik heb gewoon een hekel aan dit vak. Eerst willen ze me laten dansen, vervolgens moet ik binnen een maand mezelf forceren om te groeien als persoon, terwijl iedereen dat doet, dus nu is er een soort gevecht om aandacht, spreektijd, leiderschap, et cetera, gaande.
Volgens mij is het niet te bedoeling, maar ik ga wel proberen minder te twijfelen aan mezelf buiten de meetings van deze cursus. Want ik heb er geen moeite mee om mensen af te kappen als ze over de tijd heen gaan. Ik vind het ook gewoon rete-irritant. Dan zegt de docent dat je om tien uur stipt klaar moet zijn en zit een of andere vent te lullen over een interessant artikel dat hij ooit had gelezen, dat totaal niet relevant is, maar hij heeft het al een minuut of drie over, die drie minuten dat je al klaar had moeten zijn. Dat is een goede motivatie voor assertief gedrag: irritatie.

Ik twijfel vooral aan mezelf als het op werkervaring en solliciteren aan komt, omdat ik amper werkervaring heb. Ik heb vier jaar gestudeerd. Maximaal één jaar van mijn leven gewerkt op posities die amper relevant zijn voor een toekomstige baan in de sociale wetenschappen. Ja, ik kan 'samenwerken', leuk. Maar ik moet gewoon durven om te solliciteren op banen die mij 'te hoog gegrepen' lijken, waarvan ik denk: waarom zouden ze mij kiezen?


Ik heb zo lang niet geschreven dat ik niet meer weet waar ik allemaal over wil schrijven.
Ik ben een beetje rond aan het kijken naar appartementjes, voor in de toekomst, of als ik afgestudeerd ben, maar als mijn vriend en ik allebei werken als trainee (bijvoorbeeld, ik heb het gemiddelde inkomen daarvan opgezocht), verdienen we teveel voor sociale huurwoningen, maar als je op de gewone markt gaat kijken, wordt er verwacht dat je minstens 3x de huur verdient en rekenen ze het inkomen van de tweede persoon maar voor de helft mee, dus dan wordt het ook maar weer de vraag of we dat wel halen.
Ik woon nu al drie/vier dagen in de week bij mijn vriend, dus we doen niet moeilijk over het overleggen van onze toekomstplannen.

Hij wil wel graag in een multiculturele stadswijk wonen, wat klinkt als een plek waar ik niet 's nachts in mijn eentje over straat zou willen, maar ja, 'Wanneer ga jij nou 's nachts ergens heen?', nooit, dus, ja. Ik denk eerder aan een dorp redelijk dicht bij een stad, wat goedkoper is dan de stad, want ik wil sparen zodat ik op vakantie kan en een huis kan kopen, want mijn vriend's studieschuld is het tienvoudige van die van mij, dus als iemand een huis gaat kopen, ben ik het waarschijnlijk, want ik heb genoeg op mijn spaarrekening staan om mijn studieschuld gelijk helemaal af te lossen.
Ze doen toch moeilijk over studieschulden bij het aanvragen van een hypotheek?
Hoe dan ook, strong independent woman die sowieso eerder is afgestudeerd, dus ik zal eventjes de kostwinner zijn, als we gaan samenwonen.
Stap één: vind een baan.

Promoveren lijkt me toch geen ding, want ik wil niet zo'n vier jaar nog 'studeren', ik wil liever dan een jaartje onderzoek/stage lopen en dan een traineeship beginnen, o.i.d.. Nou ja. Ik wil gewoon een inkomen op dit moment. Als ik in twee jaar kon promoveren, zou dat wel leuk zijn, maar, uhm, nou.


Mijn cursuscoördinator stuurde een stage door die paste bij mijn interesses en dat zou leuk zijn, maar ik weet niet naar wie ze die allemaal heeft doorgestuurd, dus ik weet niet hoe snel ik moet reageren en dergelijke, dus ik ga zo maar mailen voor wanneer ik uiterlijk mijn cv/motivatie moet sturen.
Het is een onderzoeksstage dus dat is ook precies wat ik wilde!
Alleen is het vragenlijsten analyseren, maar dat heb ik ook moeten doen voor mijn scriptie, dus ik kan het wel, maar ik zou ook wel eens een keertje willen interviewen.


Ik ben een beetje moe en suf en ik weet niet of het is omdat ik het warm heb, te weinig heb gegeten, of gewoon omdat het druk in mijn hoofd is en ik écht geen zin heb om tijd te stoppen in dit vak, maar ik moet die artikelen toch een keer lezen, en twee colleges kijken en twee pitches voorbereiden over mijn favoriete psychologische feitjes, want die heb ik natuurlijk, ja, nee.