Goedenavond

Ik ben best wel moe, maar ik vind nu een goed moment om mijn eerste openbare verhaal van maart dit jaar te schrijven, dus hier zit ik, achter mijn laptopje, goedenavond.

Wist je dat ik minstens negen uur slaap nodig heb per nacht? Anders valt mijn leven langzaam uit elkaar, ben ik elke dag moe, ga ik daardoor veel chocola eten, krijg ik daardoor last van mijn maag, daardoor maak ik mijn huiswerk niet, zo gaat het maar door. Denk ik.
Er moet toch iets zijn waardoor alles opeens zoveel minder goed gaat dan eerst; motivatie hebben, normaal eten, mijn huiswerk maken, ik loop nu in sommige aspecten al vier weken achter, man, dat is dramatisch. Dat is ook nieuw. Waarschijnlijk omdat het, komt 'ie hoor, optioneel is, dus niet verplicht, maar het is wel handig, want er komt een toets over.
En ik begin weer obsessief gedrag te vertonen omtrent eten, chocola vooral, ik eet alles wat los en vast zit en ik heb daar vooral het geld niet voor en ook de energie niet, ik wil gewoon mijn boterham met pindakaas kunnen accepteren, het is vermoeiend om constant aan ongezond eten te denken, omdat je moe bent en energie nodig hebt, a-ha, chocola it is! Maar ik ben ook ongesteld, deze week, dus een emotioneel wrak en mijn vader denkt dan altijd dat hij iets fout heeft gedaan, maar nee, het komt door mij, ík ben het probleem. En dan ga ik chocolade inhaleren.

Dus ik heb een slechte beslissing gemaakt om dit verhaal te schrijven, want eigenlijk hoor ik mijn negen uur slaap te krijgen, die ik nu niet meer ga krijgen. Eerst sliep ik rond half tien, werd ik lekker vroeg wakker, nu slaap ik rond elven, word ik lekker vroeg en brak wakker. De vogeltjes fluiten erop los. Volgens mij hebben ze niet door dat ik pas 's middags college heb. Twiet, twiet, het is half acht, sta op, sta op!
Morgen heb ik geen college, maar ik moet wel vier weken huiswerk inhalen, dus ja, ik weet niet of dat nog goed komt. Maar hé, ik ben ongesteld, alles is kut op dit moment. En ik had mijn huiswerk gewoon moeten doen. Ssssh. Beginnersfoutje.

Ik bereid nog wel braaf mijn werkcolleges voor. Ik lees of scan alle teksten, maak samenvattingen van het boek én maak de opgaven. Soms zonder overtuiging, hoor. Rot op met je Karl Marx, denk ik dan. Neem Friedrich Engels ook maar mee. En als je toch bezig ben, Freud en Weber mogen ook wel verbannen worden.
Als een hoorcollege begint met: 'De volgende belangrijke wetenschapper/socioloog...' dan weet ik al dat ik me ga vervelen. Vandaag was er een meeloopdag. Die arme meelopers hebben over het katholicisme en het kapitalisme moeten horen, ik zat Bubble Trouble te spelen, prioriteiten hè? En wel aantekeningen te maken. Een beetje.

Er zijn zoveel andere, interessantere onderwerpen, denk aan alcoholbeleid, criminologie door de jaren heen, de eerste keer dat je over Freud hoort is ook wel interessant, net als de eerste keer dat iemand je vertelt hoe je onderzoek moet doen.
Nu vraag ik me af waarom ik überhaupt naar colleges kom die me uitleggen hoe een vragenlijst werkt en hoe je die maakt. Oh ja, omdat vragenlijsten maken hel op aarde is, omdat mensen alles op meerdere manieren op kunnen vatten, waarom probeer ik het eigenlijk, er komt alleen maar dubbelzinnige rotzooi uit mijn strot.

Zo hadden twee mensen in de werkgroep een discussie omdat ze allebei een andere definitie van gelijk hadden, 'gelijk' als 'hetzelfde soort mens' en 'gelijk' als 'gelijk in recht', want als mensen gelijk, hetzelfde soort mens, zijn, dan betekent dat toch niet dat ze gelijk, gelijk in recht, zijn? Of zoiets. Maar het kwam eruit als: 'Maar als mensen gelijk zijn, dan zijn ze toch niet gelijk?' en dat maakte het wat moeilijker te begrijpen.
En ik staarde naar het oor van een jongen omdat ik een blinde kip ben en dacht dat hij twee stippen in zijn oor had, waarom twee zwarte stippen, dat is apart, is het een tattoo? En toen bleek het een piercing te zijn. Aha. Iets minder apart.

Vroeger wilde ik mijn hele oor vol met oorpiercings hebben, nu ben ik te lui om ook maar één oorbel in mijn oor te stoppen. Soms denk ik: ik wil een tweede gaatje, dan realiseer ik me dat ik waarschijnlijk ook te lui ben om twee oorbellen in te doen én dat mijn oren zo klein zijn dat dat er wellicht heel raar uit gaat zien.
Ik heb hele kleine oortjes, ik geef ze vijf centimeter in de lengte, misschien is dat niet 'heel klein', maar gewoon 'klein'. Ik heb zojuist een geodriehoek tegen mijn oor gehouden en ik kan nu met zekerheid zeggen dat mijn oren (ongeveer) vijf centimeter in de lengte zijn. Weer iets nieuws geleerd. Ik kan alleen nergens vinden hoe groot de gemiddelde oorschelp is.

Misschien moet ik als sociaal wetenschapster in de dop een steekproef nemen en iedereens oor met een geodriehoek opmeten, om een gemiddelde te kunnen berekenen en dan kan ik mijn hypothese: 'Mijn oorschelp is significant kleiner dan gemiddeld' testen en aannemen of verwerpen.
Laat maar, als je in het Engels googlet komt eruit dat de gemiddelde grootte van een vrouwelijke oorschelp rond de 5,9 centimeter is, dus, jawel, ik zit onder het gemiddelde. Natuurlijk heb ik dat incognito gegoogled. Ik hoef er niet aan herinnerd te worden, dat ik dat opgezocht heb.

Dit soort verhalen bevatten van die feiten die niemand hoeft te weten en ik hoor al anderhalf uur in bed te liggen, volgens mij is er sprake van een correlatie tussen die twee. Wauw, wetenschap.
Morgen komt de Nintendo Switch uit en ik ben benieuwd naar de reviews, maar ik ga 'm waarschijnlijk gewoon kopen, want Zelda en het idee dat ik Mario Kart op de uni kan spelen, dat is gewoon geweldig. Welterusten.