In mijn eentje

Er zijn heel wat dingen die ik nu voor het eerst in mijn eentje doe. Of moet doen. Dingen vragen aan mensen. In mijn eentje naar een plek gaan. Weer in mijn eentje teruggaan. Blij zijn dat offline kaarten-apps bestaan. Alleen shoppen en erg in de gaten gehouden worden door de mensen die daar werken. Een tiener en een leren jasje van zestig euro? Verdacht!

'En, hoe zit hij?' vraagt zo'n vrouw. Ze is me blijkbaar naar het pashokje gevolgd.
'Nee, ik vind hem niet zo mooi staan.' reageer ik maar. Ze pakt mijn jasje aan, ik zeg nog: 'Dankjewel.'. En ik loop maar de winkel uit, want ik voel me ongemakkelijk en het is toch allemaal niet leuk. En het is heet. Tweeëndertig graden, maar ik ga leren jasjes passen.
Alleen zijn. Me raar of ongemakkelijk voelen als ik langs een groep mannen loop.

Weet je, dan ga ik eens een keer ergens heen en dan verlies ik mijn ov-chipkaart en is het stikheet en loop ik in lange mouwen en met een lange broek dezelfde route te lopen als ik op de heenweg had gedaan. Misschien ligt 'ie op de grond. Misschien ook niet. En dan loop ik terug. Er zitten nog steeds enge mannen op een bankje. Ik maak weer oogcontact met eentje en voel me ongemakkelijk. Dan moet ik een kaartje kopen. Drie euro dertig. Spoor twee toch?
Dan blijf ik daar vijf minuten wachten. Er komt een trein langs. Nee, het was niet spoor twee. Dan loop ik naar spoor één en ik voel me weer bekeken door de enge mannen op een bankje. Ik weet alleen niet of ze überhaupt naar me kijken. Maar als achttienjarige voel ik me gewoon niet op mijn gemak als ik langs een groep mannen moet lopen. Of een groep vrouwen. Of een groep.

Ik houd er niet van om bekeken te worden als ik alleen ben, want dan ben ik bang dat er iemand op me af komt of iemand me wil bestelen of iemand iets roept, want ik ben maar achttien en een meisje en op een plek waar ik nog nooit geweest ben.
Of mag ik mezelf een vrouw noemen nu?

Het voelt altijd alsof ik nog zoveel te leren heb. Misschien heb ik dat ook.
'Nette broek heb je gekocht hoor.' zegt mijn moeder.
'Ja hè, goed van me, hè?' want ik vind het zelf heel speciaal dat ik in mijn eentje in een kledingwinkel een broek heb gekocht. En niet zomaar een broek: een 'nette broek'. Sollicitatiegesprekmateriaal.

En dan voel ik me ook zo ongemakkelijk als iedereen zegt wat ze hebben bereikt in het leven en ik moet vertellen dat ik graag zoveel zou willen bereiken en zo graag mijn best zou willen doen om dat te bereiken. Maar ik ben nog nergens.
Het bleek trouwens een, hier komt het hoor, groepssollicitatiegesprek te zijn. Ik geloof dat ik wel een indruk achter heb gelaten. Niet per se omdat ik nou zo'n geweldige kandidaat was. Ik was de enthousiaste achttienjarige die voor het eerst een sollicitatiegesprek had op een iets te hoog gegrepen positie. Het type dat op 'Heb je daar ervaring mee?' alleen maar 'Nee, maar ik denk dat ik het wel kan.' kan antwoorden.
'Aandoenlijk', denk ik.

Ik heb mijn best gedaan. Ik ben mijn ov-chipkaart verloren. Ik heb al een nieuwe aangevraagd en de oude geblokkeerd. Je weet maar nooit. Ik was trots, omdat ik vond dat ik professioneel uitzag, terwijl het wel heet weer was. Ik had een kwartiertje omgelopen omdat ik niet wist dat er ergens een brug was, maar anders was ik toch een halfuur te vroeg gekomen.

Ik was wel een halfuur te vroeg voor mijn trein heen, omdat ik dacht dat ik te weinig saldo op mijn kaart had staan, maar dat had ik niet en het was ook niet druk. Want wie gaat er nou met de trein met dit weer?
Ik en mijn witte blouseje die ik gister had gekocht en vanochtend had gestreken. Een aparte man kijkt me aan en loopt mijn kant op. Ik ben bang dat hij naar me toekomt, maar hij moet blijkbaar een andere trein nemen en gaat daar staan wachten.
Ik ben achttien en bang voor mannen bij treinstations.

Ik probeer wel zo'n positief mogelijk beeld van mezelf te projecteren. Ik ben achttien, maar ik ben niet verlegen. Ik voel me op mijn gemak op zo'n positie waar iedereen constant naar me zal kijken. Ik kan alles, met een beetje moeite. Zo wil ik dat anderen me zien.
En dan kom ik thuis. En dan begin ik opeens emotioneel te worden.
Oh ja, ik was zo zenuwachtig dat ik alleen een appel op had als lunch en toen moest ik met de trein ergens heen waar ik nog nooit heen was gegaan en toen moest ik iets doen wat ik nog nooit had gedaan en toen was ik ook nog eens mijn ov-kaart verloren. Half vier ging de volgende trein. Nog een halfuur.

Zou ik anders nog eens de stad ingaan? dacht ik. Volwassen dingen kopen. Condooms en drank, of zo. Ik zou nu een sekswinkel in mogen lopen. En zelf rosébier halen. Dat is een rare gedachte.
Ik ben volwassen, maar niet volwassen. Ik ben eigenlijk wel heel verlegen, maar dat wil ik niet zijn. Ik heb de hele dag volwassen dingen gedaan, voor mij althans. Ik ben het niet gewend om alleen te zijn. Ik loop meestal achter anderen aan.

'Zeg mam, heb je ooit een groepssollicitatiegesprek gehad?'
'Nee, nog nooit.'

In dat opzicht heb ik nu meer ervaring dan mijn moeder die dit jaar vijftig moet worden.