Karel

Mijn bril steunt op mijn linkeroor en mijn neusbrug. Het rechterpootje zweeft ergens boven mijn rechteroor, zoekend naar grip, maar hij kan niets vinden. Ik moet eigenlijk naar de opticien, maar ik blijf dit weekend in Utrecht, dus dat kan pas volgend weekend, als ik weer in mijn geboorteplaats ben.
Dan doe ik maar wat extra moeite om mijn lenzen in te doen.

Ik ben vanaf heden ingeschreven bij de gemeente Utrecht, jawel mensen, ik woon hier nu officieel, applaus, applaus. Misschien zou ik ook een huisarts moeten zoeken en een opticien en zo, maar die zie ik toch maar eens in het halfjaar, dus ik vind het teveel moeite.

Ik ga elke dag in bad, na het eten. Dan kijk ik door het matte glas naar de kleuren van de lucht, van een zonsondergang. Ik vraag me af of het wel goed is om elke dag een bad te nemen, maar het is al gewoonte geworden en ik weet niet wat ik anders met mijn tijd moet doen.
Daarna ga ik dan eventjes op bed liggen. Zoals nu. Ik lig hier in mijn pyjama, zonder bril, omdat die anders al helemaal geen grip zou hebben, een verhaaltje te schrijven.

Voor een vak moesten we een column schrijven. We kregen een hele uitleg over hoe je het beste een column schrijft, met een soort stappenplan. De eerste stap was: schrijf een persoonlijk verhaal over het onderwerp.
Ik dacht: aha, ik doe niet anders dan persoonlijke verhalen schrijven. En mijn vriendinnen vonden dat ik een goede column had. Danku, danku. Streel mijn ego maar verder. Het is alleen voor inspanningsverplichting, maar goed.

Elke avond hoor ik een motor. Hij start een beetje op als een grasmaaier. Het duurt even, hij gromt en sputtert tegen, maar op gegeven geeft hij op; hij rijdt. Volgens mij is hij van de snackbar aan de overkant. Die bezorgt namelijk. De motor komt ook altijd weer terug. Rond half elf, of zo. Daarna gaat hij niet meer weg.

Donderdagochtend om half negen kwam er iemand om de tv aan de praat te krijgen bij ons. Hij zei: 'Ik heb je zeker wakker gemaakt, hè?' terwijl ik al een uur gereed zat, want ja, je weet maar nooit wanneer zo'n persoon nou langs komt. Ik dacht: zie ik er zo slecht uit? Ik had me gewoon aangekleed.
Later die ochtend kwam iemand om de wasmachine te maken. Ik moest voorschieten voor de huisbaas. Honderddertig euri kostte het, om een nieuw rubber in de wasmachine te boren. Maar het duurde best lang. Het duurde best lang om het rubber er goed in te boren.
Oké, sorry.

Daarna deed ik maar make-up op, want ik zag er dus blijkbaar slecht uit. En heb ik drie wassen gedraaid.
Dus ik hoef in ieder geval geen was meer te doen. Ik heb gestofzuigd en de keuken schoongemaakt en soort van gedweild.
Wij hebben dus blijkbaar geen dweil. Nou ja, wel iets dat er op lijkt, maar het ziet er zó smerig uit, ik wil het niet aanraken. We hebben ook een Swiffer. Ik heb huishouddoekjes vochtig gemaakt in een sopje met allesreiniger en toen aan de Swiffer vastgemaakt. Wauw, een dweil.

Ik ben naar de Action geweest om een keukenweegschaal, snijplanken, dunschiller en vuilniszakken. Van die typische dingen. Eigenlijk hadden we ook nog iets van een vleestang nodig, want die die we hebben is gesmolten. Hij was van de Action. Goedkoop plastic. Ach. Ik kon alle spullen maar net op de fiets meenemen.
Morgen moet ik boodschappen doen. Een vriendin komt eten en blijft slapen. Zondag komen mijn ouders eten. Dus, dat is veel eten. Jep. Ik hoop dat mijn ouders pasta accepteren.

We hebben een kat in de straat. Hij heeft een kale plek op zijn kont. Hij doet me aan de naam 'Karel' denken. 'Karel de Kale'. De koning van deze straat. Ik heb hem een beetje geaaid, maar ik denk dat mensen me raar aan gaan kijken als ik speciaal voor een kat de straat over steek, dus de tweede keer dat ik hem zag, maakte ik alleen een kusgeluidje.
Catcalling.

Waarom zou Karel nou een kale plek op zijn bips hebben?

Het is nog wel een beetje eenzaam. Zo alleen slapen in een relatief nieuw huis. Eten uit de vriezer opwarmen en zo.
Ik kwam na college bij de bakker. Er stond een enorme rij en ik sloot maar aan. Ik stond nog buiten het gebouwtje. Het duurde even. Toen heb ik een mooi brood gekocht. Ze vroeg of ik een ronde of met een knip wil. Ik zei: 'Met een knip.', maar eigenlijk maakt het me vrij weinig uit, brood is brood, of het nou rond of vierkant is. Elke keer als ik mijn vriezerlade opendoe, ruikt het hevig naar brood. Hmm, brood.

Mijn shampoo is erg voedend, met kokosolie erin. Een dag nadat ik mijn haar heb gewassen, is het weer vet. Ik accepteer mijn lot maar. Ik heb constant vet haar. Ik heb twaalf euro voor deze shampoo betaald, dus ik ga hem gebruiken ook, zelfs als het niet bij mijn haartype past. In mijn andere kamer ligt nog wel een andere shampoo. Misschien dat ik af moet wisselen.

Ik heb het gevoel dat ik afgelopen weken al twintig kilo ben aangekomen, maar de weegschaal geeft nog hetzelfde aan. Ik eet nog wel mijn appeltjes, maar zoveel meer friet en pannenkoeken en minder groente. Het is best erg.

Vrrrroem, doet de motor.

Toen er mensen waren, ging het over kinderen krijgen.
'Dan heb ik eerst een vriend nodig.' zei de een.
'Ik kan het me niet voorstellen om...' begon ik. Ik werd onderbroken.
'Een vriend te hebben? Oh, dat komt nog wel hoor!'
Ik voelde me best beledigd, maar maakte later wel mijn zin af. Ik doelde op kinderen krijgen. Kinderen.

Ik weet niet, ik zou nog steeds wel een vriend willen hebben, maar ik ontmoet niemand en doe ook geen moeite om mensen te ontmoeten. Het enige wat ik doe is naar mensen op straat staren en wegkijken als ze me doorhebben.
Dan loop ik daar met mijn fijn volkoren. Trippel trappel, de hondenpoep ontwijkend. Een jongen loopt er ook. Ik staar direct in zijn gezicht, totdat hij terugkijkt, dan kijk ik naar de grond, trip, trap.

Ja, ik ben weer in zo'n bui.
En nu ga ik even thee zetten. En straks slapen. Want ik kon niet slapen. Want ik weet niet waarom, eigenlijk, maar nu ben ik moe.
Zou 'Karel' een rare titel zijn voor dit verhaal?
Ik weet het niet, ik zou wel Karel willen zijn, een dagje.