Kracht

Ik streek zojuist een gat in mijn favoriete blouse die ik pas een maand heb. Het was een heel groot gat. En toen ging ik enigszins overstuur naar mijn vader, dat ik nu bang was om het strijkijzer te gebruiken, want, kijk dan!
En toen vroeg hij of ik wel had gekeken of ik de blouse mocht strijken.
En toen welke stand van de strijkijzer ik had gebruikt.
En toen of hij wel op stomen stond.
En dat irriteert me gewoon. Ja, ik heb deze blouse vaker gestreken en het mag gewoon en ik hoef helemaal geen preek over hoe ik beter op moet letten, maar een 'oh, wat vervelend' of iets dergelijks.
Het was mijn favoriete blouse en er zit nu een zo'n groot gat in dat ik het niet meer dicht kan naaien en eigenlijk maakt dat me gewoon verdrietig, maar vervolgens krijg ik te horen dat ik gewoon voorzichtiger moet zijn, terwijl ik al voorzichtig was.

Cool.
Ik heb hem opnieuw besteld en nu ga ik hem niet meer strijken, want ik vertrouw dit strijkijzer niet meer, maar het ligt natuurlijk niet aan het strijkijzer, maar aan mij, aldus mijn vader.
Ik vind het vermoeiend.
Het ligt altijd eerst aan mij.
En dat is het soort denkwijze waar ik juist vanaf wil komen.
Ik heb altijd de neiging om eerst naar mezelf te kijken als er iets fout gaat en dat is ook vrij logisch met ouders zoals dit. Maar het is op het punt gekomen dat het niet goed meer is. Dat je tegen iemand zegt dat ze maar een appje moeten sturen en je na een halfjaar nog niets hebt gehoord en dan denkt: oh, het ligt aan mij, ik ben niet leuk genoeg.
In plaats van: wat een lul/trut/irritant persoon, dat ze me gewoon niet appen, ik zou willen dat ze ook om mij gaven, maar ze zijn blijkbaar toch niet zo leuk als ik dacht.
Weet je?
En dan ga ik uren nadenken over hoe ik iets had moeten appen en dan was het contact niet verwaterd en zo, maar dat is niet hoe het werkt. Het ligt niet aan mij. Het ligt niet altijd aan mij.

Ik weet niet meer wat precies, maar ik had laatst iets geschreven als: ik ben de kracht die hoogstpersoonlijk mijn leven verpest. Iets in die trant. Maar ik ben niet de enige kracht die in het spel is.
Je hebt ook iets als krakkemikkige strijkijzers.
En krakkemikkige mensen.
Mensen die niets om jou gaven.
Dat is toch wel ergens jammer.
Maar ik kan er niets aan doen.

Ik kan veel, maar daar kan ik niets aan doen.



Morgen moet ik vroeg op, maar ik ben een beetje ongesteld en geïrriteerd en ik weet het niet precies, ook onbegrepen en soms vraag ik me af of ik niet beter mijn emoties zou moeten kunnen omschrijven, aangezien ik sinds mijn twaalfde al een dagboek bijhoud. Meestal gebruik ik het woord 'kut'. Ik voel me wel kut, maar... Ja, het is toch iets meer. Vooral onbegrepen. En een beetje eenzaam. Ook al heb ik wat vriendinnen geappt en die zeiden dat ik niets aan mijn vader had en dat ik er niet naar moest luisteren, want dat van die blouse was gewoon kut, en dat hielp.
Ik wil gewoon wat meer liefde?
Begrip, in mijn dagelijks leven?
Kijk, mijn ouders zijn lief hoor, maar ik krijg vaak te horen dat mijn kledingkeuze verkeerd is of dat ik beter op moet passen en een donkerbruine schnitzel is 'wel heel erg verbrand', want zij weten het altijd beter en ik doe het verkeerd, en als mijn broer thuis is, gaan zijn verhalen voor. Dan zeg ik iets en praat mijn broer eroverheen en dan krijg ik geen tijd om mijn verhaal te vertellen.
Ook al zijn het domme dingen. Zoals dat ik een gat in mijn favoriete blouse had gestreken. Ik wil toch gehoord worden.

Had ik al gezegd dat ik het het weer vind om tegen iemand aan te kruipen en een Lord of the Rings (extended edition) marathon te houden?
Maar morgen heb ik weer een dag van negen tot vijf, in mijn eentje. We eten andijvie, wat ik niet lekker vind, maar ja, ik kook tegenwoordig niet elke dag meer.
Ik wil snel mijn diploma halen. Ik wil snel verhuizen. Ik wil een nieuwe kamer inrichten en bestek en zeeppompjes kopen en zo'n grote fles vloeibare zeep van de Kruidvat, in lavendel, en nadenken over waar ik de was kan ophangen.


Tijdens hoorcollege kwam er een knappe jongen naast me zitten. Ik wist niet wat ik tegen hem kon zeggen. Hij zei ook niets tegen mij. En toch dacht ik na over hoe hij een goede kandidaat zou zijn om tegenaan te kruipen. En toen moest ik snelwandelen om mijn bus te halen.
Maar waarschijnlijk was hij toch gay. Dat heb je in deze faculteit.


Ik ben in hetzelfde soort stemming als toen ik dacht dat het een goed idee was om weer een relatie met mijn ex te beginnen.
Een beetje eenzaam.
Ik ben het woord 'eenzaam' wel zat, maar ik weet niet zo goed hoe ik me anders voel. Want ik bén niet echt alleen. Ik voel me alleen. En dat heb ik ook niet altijd. Gelukkig niet.
Maar...
Ja.

Ik heb geen zin om weer op de eerste de beste te vallen omdat ik behoefte aan aandacht heb, maar dat is hoe mijn brein tegenwoordig werkt.