Niet poëtische gedachtes

Normaal slaap ik op dit tijdstip. Maar vandaag heb ik besloten om te schrijven. Ik weet niet waar ik over ga schrijven, eigenlijk. Ik schrijf wel veel de laatste tijd, maar dan zijn het van die dingen die niemand hoeft te weten, zelfs jullie niet, en dan gaat het privé. Dingen als: ik heb teveel dropjes en keelsnoepjes gegeten de laatste paar dagen en nu komen mijn darmen me daarvoor straffen. Elke keer als ik iets eet, protesteert mijn buik. Van: Weet je dat wel zeker? Ga je dat écht eten? Denk eens aan alle troep die je hebt gegeten! En dan gromt en rommelt hij maar, terwijl ik een pizza naar binnen douw. Hmmm, pizza. Ik houd van pizza.

Op sommige momenten heb ik veel nodig om blij te zijn, op andere momenten heb ik niets nodig. Donzige dekens die een 'plof' maken als je erop springt en warme sokken. Iemand die me gedag zegt en vraagt hoe het met me gaat. Knisperende bladeren en chocola.
En aan de andere kant heb ik ook weinig nodig om weer ongelukkig te zijn. Een opmerking van: 'Het makkelijkste woord dat er is en je spreekt het verkeerd uit.' en daar gaat mijn dag. Of op zijn minst een paar uur van mijn dag, totdat ik iets terug heb kunnen doen.
En nu heb ik eigenlijk geen idee of ik nou gelukkig ben of ongelukkig. Heeft mijn leven zin of niet? Want er zijn zoveel dingen die ik wil doen, maar niet kan doen, want ik heb geen geld of iemand die het met me samen zou willen doen. Dus nu zit mijn hoofd vol fantasieën. Hij vroeg hoe mijn dag was. Misschien dat we later, heel misschien, in een hangmatje kunnen liggen, met uitzicht op het strand. Mijn hoofd op zijn borst. En giechelen. Of misschien, misschien niet. En ooit, misschien ooit, dat ik een moment heb om glimlachend aan terug te denken, een moment dat ik niet eerst moet fabriceren met mijn gedachtes.
Ik volg mijn eigen motto in het leven niet eens. Dat je iets moet achterlaten in de wereld, zodat je niet zult worden vergeten.
'Want ik denk dat je dood bent als je dood bent en dat er dan niets meer is.'

Er zijn mensen die dat heel poëtisch kunnen verwoorden. Volgens mijn ouders ben ik ook wel het type voor poëzie, maar ik kan het niet schrijven, alleen lezen. En sommige gedichten kan ik begrijpen, maar de meeste niet. Met de alliteratie en assonantie en andere dingen. Ik ben hier te simpel voor. Ik ben een te simpel mens voor van alles.
Waarom doe ik niets met mijn simpele leven?
Ik had er al over nagedacht om de trein ergens heen te nemen. Ik wilde de lekkerste bolussen van Zeeland halen, totdat bleek dat deze in Zeeuws-Vlaanderen waren en een enkele reis met openbaar vervoer zes uur zou zijn. Een overnachting boeken zou ik er niet voor over hebben. Dus nu heb ik geen enkele reden om de trein ergens heen te nemen. Ik heb geen doel. Daarom heeft het ook geen nut. Zoveel houd ik nou ook weer niet van bolussen.

Ik zou willen dat ik net als anderen dromen had die redelijk dichtbij zijn. Dromen die niet afhangen van anderen. Maar stiekem, heel stiekem, zou ik wil iemand willen om de lekkerste bolussen van Zeeland mee te halen. Mijn eerste queeste. Kleine stapjes naar een interessant leven.
Ik wil ook een microfoon kopen, maar ik weet niet wat ik er mee op moet nemen. Want ik wil speciaal en interessant zijn. En simpelweg zingen met mijn 'zeikstem' gaat hem niet worden. En dan weet ik niet wat ik moet doen.

Eigenlijk is het jammer dat ik écht mijn geluk van anderen af laat hangen.

Ik denk dat ik moet gaan slapen.