Poes

Ik weet nog dat een vriendin van me zei dat ze niet snapte dat mensen gehecht raken aan dieren. Het zijn maar dieren. Dieren die je gevoelens niet snappen, dieren waar je niet mee kan praten, dieren die je op elk moment kunnen krabben, want het zijn dieren en geen mensen. Waarom zou je daar zoveel gevoelens voor hebben, waarom zou je moeten huilen als zo'n beest er niet meer is? Ik reageerde dat ik kon merken dat ze nooit een huisdier had gehad. Nou, ze had kippen gehad. Ja, maar kippen zijn anders dan huisdieren zoals een kat. Maar ze haatte katten, want die kijken altijd naar je en je weet nooit wanneer ze je gaan krabben, wanneer hun nagels zich in je huid vast zullen zetten.
Persoonlijk vind ik het redelijk logisch dat je misschien uit de buurt moet blijven van katten met een zwiepende, dikke staart, een bolle rug en ontblote tanden, maar dat begreep ze niet, want het zijn katten en katten kan je volgens haar niet begrijpen.

Ik dacht aan mijn pluizige, rode poes, die elke avond bij me komt slapen. Dan gaat ze op mijn kussen liggen, boven mijn hoofd en ik val in slaap met een zacht ge-prr in mijn oor. Soms word ik wakker met een kras op mijn bovenbenen. Of rol ik per ongeluk op een warm, zacht voorwerp, wacht, dat is een kat! Dan is ze weer eens onder mijn dekens gekropen. En 's ochtends, als we alleen thuis zijn en ik geen zin heb om me aan te kleden en social media check onder de dekens, klinkt er een 'mrrrrauw?'. Mijn 'mrrrrauw'. Mijn lieve, pluizige, rode, poedelpoes.
Waar komt poedelpoes vandaan? Ik wilde iets met 'poe', want 'poes', en toen moest ik aan poedels denken, dus werd het poedelpoes. Erg logisch. En ook mijn Dikkie Dik, mijn mooierd, mijn lieffie, mijn 'poeeeees?'. Mijn bompie, bawie, alles wat rijmt op van alles en nog wat, ik weet niet meer waar het vandaan komt, dát is mijn poes.
En dan reageert ze met een 'prrru?' ook al heb je zojuist 'hé poes, dikke snol die je bent' gezegd, alsnog; 'prru?'. Maar als je haar teveel plaagt, bijt ze je. Om je vervolgens weer te gaan likken, want hé, je bent wel lief. Dan kriebel ik haar achter haar oor: 'Niet likken jij!', dus dan bijt ze me maar weer.
'Stoute poes!' Ze staart me aan.
'Nee, grapje, ik houd van je.' Ik maak een hartjesgebaar, 'Luf joe!'. Ze sluit heel langzaam haar ogen. Yesh. She lufs me toe.

Soms houdt ze niet van me. Als ik hard moet huilen, of moet niezen, of moet hoesten, of letterlijk alles waardoor een mens zich om me zou bekommeren, rent ze hard weg. Dat is blijkbaar niet haar ding. Ze is er alleen voor de nachtelijke knuffels, als we alleen zijn ook voor de knuffels in de ochtend en als ze nog geen eten heeft, komt ze ook in middag.
'Miauw?' klinkt het dan.
'Jaaaa?' zeg ik als ik de deur opendoe.
'Prru.' bedankt ze me.
'Hé poes! Alles goed?' vraag ik dan.
'Mraaaa!' slaakt ze dan uit.
'Je bent zeker weer een hongerige poes, hè?' zeg ik terwijl ze haar poot tegen mijn been zet, 'Nou, je hebt pech. Het is pas half drie.' Alsnog springt ze op mijn schoot. Daar gaat ze overdreven spinnen, om te laten zien dat ze lief is, zodat ik inzie dat ze haar brokjes nu al mag krijgen. Ze geeft me dan ook kopjes en loopt over mijn toetsenbord en als ik iets schreeuw, dan rent ze naar de deur. Als ik die dan ook open doe, rent ze ook de trap af.
'Oké, doei poes!' en dan sluit ik de deur weer. Het was gezellig.
Dan komt ze vijf minuten later weer voor de deur staan en begint het hele ritueel opnieuw, tot ik toegeef of ze in slaap is gevallen op mijn schoot of bed of stoel of vensterbank.

Eigenlijk is de poes de dominante in onze relatie. Maar als ik de deur niet open doe, gaat ze eraan krabben en ja, dat doe ik die arme deur niet aan. En ze is zo lief en pluizig. Ze spint in een rustgevend tempo. Ze is schattig als ze bang is voor stofzuigers. Ze likt wel van alle borden, laatst begon ze aan een rookworst toen we even niet opletten, en ze blaast naar de dierenarts en ze likt 's avonds mijn gezicht als ze zin heeft om ge-entertaind te worden. Dan zeg ik:
'Getver, ik probeer te slapen!'
Dan zegt zij: 'Prrrua.' alsof dat haar niets boeit.
'Oké dan.' grom ik, terwijl ze zich in mijn nek op het kussen nestelt. Ik kriebel achter haar oortjes. En dan val ik weer in slaap.

Het is mijn mooie rooierd. Mijn warme poedelpoes. Ik geef haar kusjes en dan geeft ze kusjes terug. Ze knipoogt naar me als ik haar aankijk. Meerdere vriendinnen hebben al gezegd dat er vast wel iemand is die mijn Valentijn wil zijn: mijn kat.
Hm. Het zou kunnen. Want we begrijpen elkaar goed. Misschien vraag ik het wel.