Prikkels.

Daar ben ik weer. Ik heb niet zoveel gedaan de laatste tijd. Vandaag lig ik weer in mijn bedje, omdat ik geen zin in mijn hoorcollege had. De laatste keer dat ik bij een hoorcollege van jeugdrecht was, vroeg de docent waarom ik alleen het vak jeugdrecht volgde, maar echt, waarom? Het leek me leuk. Maar het is helemaal niet leuk. Ik weet ook niet waarom.
Als zelfs de docent afvraagt wat ik mezelf aandoe, dan weet ik het al helemaal niet meer.

Ik had ook een posterpresentatie en dat was vijftig tinten klote. Het idee van de posterpresentatie was dat er een aantal borden stonden om je poster op te plakken en dat je naast dat bord plus poster een presentatie zou geven. Je stond dus met plusminus twaalf groepjes tegelijkertijd presentaties te geven, maar dat zou geen probleem zijn. Er waren twee rondes van elk een uur, de helft van de groepjes ging het eerste uur en de andere helft het tweede uur. Studenten én docenten zouden de posters en presentaties beoordelen.

De uitvoering was dat de mensen van ronde twee een uur en een kwartier langer moesten wachten, studenten niets hoefden te beoordelen en dus weggingen zodra er een docent langs was geweest en niet naar elkaars posters gingen kijken en dat die plusminus twaalf presentaties tegelijkertijd in een kleine ruimte plaatsvonden. Oké, leuk.

Mijn groepje zat in ronde twee. Dus we moesten anderhalf uur wachten voordat er een docent langskwam. En toen nog een kwartier voor de volgende docent. Voor de rest kwam er niemand. En ik was overprikkeld als de pest en ik voelde me ook gewoon oncomfortabel. Ik voel me niet zo vaak echt totaal niet op mijn gemak, maar er stond iemand nog geen meter achter me een presentatie te geven en iemand iets meer dan een meter links van me ook en het was luid en druk en ik moest te lang wachten. Toen moest ik mijn drie zinnen zeggen en zei de docent dat ik harder moest praten, toen ik halverwege mijn laatste zin was. Sorry, mijn brein is gesmolten en het liefst zou ik gewoon helemaal weg willen smelten en hier ver vandaan vloeien. Vervolgens ging de docent, omdat onze presentatie over autisme ging, vragen of wij zelf autistische trekjes hadden en ik dacht: ik voel me extreem abnormaal op dit moment en ik denk dat iedereen dat ook wel doorheeft.

Ik ben ook ongemakkelijk. Dan hadden twee groepsleden het over welke vakken ze volgend blok gingen doen. Ik ging exact dezelfde vakken doen. En toen in welke werkgroep ze zaten. Ik zat in dezelfde werkgroep. Maar ik kon geen goed moment vinden om in het gesprek in te springen. Ze zien me wel verschijnen en dan denken ze: shit, hoe heet ze ook al weer, ja, zo zal het ongeveer gaan. Eentje sprak mijn naam ook verkeerd uit toen ze iedereen in het groepje voorstelde tijdens de presentatie, maar ik vond het ongepast om haar te verbeteren. En onnodig.

Ik heb nooit echt het gevoel dat ik zo raar ben, mensen zeggen wel altijd dat ik 'apart' ben, ook bedankt, maar die dag wel. Het voelt een beetje stom om te zeggen dat ik last had van teveel prikkels, maar ja, ik had last van teveel prikkels. Dat klinkt weer als hooggevoeligheid en ik ben het en mezelf een beetje zat. Ik wil er geen last van hebben.
Maar uhhhhhhh, prikkels, blijkbaar.
Ik heb sowieso moeite met presteren en concentreren als ik moe ben, dus dat is ook een ding.

Ik heb het idee dat mensen me nu een rare chick vinden en dat vind ik jammer. Dan hadden ze alleen geen dertig à veertig mensen tegelijkertijd moeten laten presenteren in dezelfde ruimte. Maar als ik dat zeg, voelt het weer alsof ik de omgeving de schuld geef van iets wat door mijn eigen rare brein wordt veroorzaakt.
Ik weet ook wel dat mijn gedrag komt door de omgeving/situatie én mijzelf, maar alsnog.

De rest van de dag heb ik in mijn bed gelegen en gekeken hoe Marie Kondo mensen hielp met opruimen. Het scheelt dat ik zelf twee keer per jaar door mijn spullen ga en onnodige spullen weggooi, dan stapelt het niet zo op. Ik bedank alleen niet al mijn zooi als ik het weggooi.
Gewoon: hup, joe.
Het is wel leuk om naar te kijken.
Ik ging om negen uur slapen.