Puberen.

Over een paar daagjes word ik éénentwintig.
En dan?
Geen idee.

Ik had ruzie met mijn moeder. Ze zei 's ochtends dat ik, naast de trappen, de woonkamer, de wc en de bovenverdieping, ook de badkamer moest schoonmaken en ik zuchtte en zei dat dat wel veel was. Toen ging ik douchen, pakte ik mijn tas en stond ze de wc schoon te maken, terwijl ze last heeft van haar knie.
Ik vroeg waarom ze schoon stond te maken, ze zei iets in de trant van dat haar luie kind het te veel moeite vond en het toch niet ging doen, dus dan deed zij het maar, met haar zere knie. Toen zei ik dat ik het niet zo bedoelde, maar het gewoon veel vond klinken, zo vroeg op de ochtend. Dat ik het nog wel ging doen, maar niet om half elf al.
Het kwam erop neer dat ik anders maar gewoon moest verhuizen.
'Oké, prima, ik wil hier toch niet wonen.'
Toen ging ik boodschappen doen en na het boodschappen op mijn kamer zitten, waarna mijn moeder me op gegeven moment naar beneden riep om te praten 'omdat we twee grote meiden zijn'.

Dus ik ging janken omdat ik het gevoel kreeg dat ik dan ook niets goed kon doen.
En zij zei dat dat niet zo was en ik heus wel wat kon, máár, ik had beter een baantje of zoiets kunnen zoeken, zodat ik wat te doen had in de vakantie.
Dat vond ik vervelend.
'Nee je kan wel wat, máár je had dít moeten doen.'; ook wel: klopt, je kan helemaal niets.

Dus ik ging als de volwassene die ik ben weer op mijn kamer zitten, mijn moeder kwam naar me toe en ik staarde naar de grond, terwijl ze een monoloog hield over hoe ze zich zorgen over me maakte, want ik verveelde me vast (nee, niet echt) en dat ik heus wel wat kon en dat wist ik toch wel?
Ja hoor.
Toen ging ze weer weg en heeft ze het hele huis schoongemaakt.

Het schoonmaken was heus niet het probleem.
Het probleem is dat mijn moeder alles zo verwoord dat ik het heb veroorzaakt en het is mijn schuld, want ik deed dit. Het probleem komt nooit van haar uit. Of van ons allebei. Nee, het ligt aan mij, alleen aan mij.
Ik mag niet eens zuchten omdat ik geen zin heb in huishoudelijke klusjes, of ik krijg gezeik. Dat betekent niet dat ik het niet ga doen. Ik doe wel vaker dingen die ik eigenlijk niet wil doen. Ik kook ook elke dag en doe de boodschappen en als ze me vraagt om een kaart op de bus te doen, - ik bedoel, de kaart naar het huis van bestemming toe te brengen, omdat we geen postzegels meer hebben, maar het is maar acht minuten fietsen en je hebt toch niets te doen -, dan doe ik dat. En ik draai mijn eigen was en maak de keuken elke avond schoon en geef de planten water en koop de zoveelste verjaardagskaart voor mijn moeder, want ze vraagt me steeds om één kaart te kopen, om me vervolgens een paar dagen later om de volgende kaart te sturen.

Maar oh wee als ik een zucht laat. Als ik eigenlijk geen zin in het zoveelste klusje heb.
Dan ben ik lui en vervelend en dan gaat ze me na doen, alsof ik een fucking paard ben, briesend en steunend, en gaat ze opmerkingen maken over hoe ik maar moet verhuizen.
Ik vind het strontvervelend.
En dan snapt ze niet hoe ik het gevoel heb dat ik niets goed kan doen.

Ik wil verhuizen, omdat mijn moeder zich contant negatief over me uit.
En nu wilde ik een stukje schrijven over hoe ik me aanstel en mijn moeder het als grapje bedoelt, maar nee, zo vat ik het niet op, als ik voor de derde keer op een dag te horen krijg dat ik maar moet gaan verhuizen. Ik ben hier dus niet gewenst, denk ik dan. Volgens mij wil ze liever niet dat ik besta, denk ik dan.
Maar dat snapt ze niet.
En ik heb nog lang geen nieuw verblijf.
Dus ik doe maar alsof het me niet boeit, anders krijg ik nogmaals naar mijn hoofd geslingerd dat het aan mij ligt.

Als mijn broer in huis is, zet hij niet eens zijn vaat in de afwasmachine, maar het dochtertje krijgt de taak om het hele huis schoon te houden en de plantjes te verzorgen en de boodschappen te doen en te koken en dan mag ze niet eens aangeven daar geen zin in te hebben.


Ik woon bijna een jaar weer bij mijn ouders, dus op zich is het wel tijd om te vertrekken. Ik kom, gelukkig, eindelijk in aanmerking om te hospiteren voor de IBB in Utrecht.
Dat is een grapje, want de IBB is een soort 'studentencomplex', waar iedereen twaalf huisgenoten heeft en maar één wc (oké, misschien twee) en er wonen dus veel studenten die studentendingen doen, zoals drinken en muziek draaien, en ik zou daar niet overleven. Je zou denken dat ik er nooit ben geweest, met al deze aannames, maar ik ben er geweest en mijn stereotypering is er niet minder op geworden.
Maar dat is het enige waar ik met drie jaar SSH wachttijd terecht kom.
Ik was nummer negen!
Bij andere kamers ben ik nummer honderdvijftig, of zoiets.


Ik vroeg aan een vriendin of ze anders samen met mij een appartementje wilde huren in Amersfoort en ze zei 'Ja hoor'. Dus nu kijken we samen. Ik heb op één appartementje op Woningnet gereageerd.
Weet je, misschien hebben we over een jaar iets.
Als er 274 mensen op zo'n loting reageren, heb je 1/274ste kans om het te worden en ik weet niet of ze zin hebben in studenten, dus, ja, dat is een kleine kans.

Ik moest een inkomensverklaring aanvragen waarin staat dat ik nul euro heb verdiend in 2018.


Mijn moeder vraagt steeds hoe ik dat ga betalen en of ik het niet eng vind, zo'n lening, dat wil je toch niet?
Mám.
Ik wil gewoon weg.
Mijn broer heeft ook een lening.
Waarom is het zo'n probleem als ik exact hetzelfde doe als mijn broer?

Oh ja, omdat ik 'het goede kind' moet zijn.
Nooit moet zeuren of negatief moet zijn.
Altijd moet lachen en lief doen en volgzaam moet zijn.
Duh.



Ik voel me echt een puber zo.