Slapen

Ik heb zondag een hele dag in mijn bed gelegen. Een hele dag. Alleen maar gegamed. Mensen vragen: 'Hoe is dat überhaupt mogelijk?', ik zeg: 'Ernstige motivatieproblemen,' en 'nu moet ik vandaag twee projecten maken en voor een toets leren.' en dan zeggen ze: 'Waarom heb je het dan niet zondag gedaan?'
En dan zijn we in een cirkeltje gegaan, want: 'Ernstige motivatieproblemen.'

Want soms,
'Soms zou ik gewoon héél lang willen slapen, héél lang.' En dan een keertje uitgerust wakker worden. Met motivatie. Zin in de dag.
'Je wilt dood?' was het eerste antwoord.
'Nee,' nee dankje zelfs, 'ik wil gewoon lang slapen.'
'Heb je een depressie of zo?' is dan wat erna komt.
'Nee, ik wil gewoon slapen.' want ik heb het gevoel dat ik slaap nodig heb.

Ik word wakker om kwart voor zeven 's ochtends. Het is donker. Er ligt soms een kat naast me, meestal niet, want haar eten ligt vanaf zes uur 's ochtends in het bakje en dan peert ze 'm. Dan word ik wakker. Er is niemand beneden. Ik smeer mijn brood, eet het op terwijl ik de krant lees en dan ga ik naar boven. Social media checken totdat ik me realiseer dat het nutteloos is en niemand ooit iets interessants plaatst op Facebook. En dan kleding aantrekken, lenzen, of als ik lui ben mijn bril, en dan mijn make-up. Weer naar beneden, brood smeren, konijn eten geven, fiets klaarzetten en dan dus twintig minuten fietsen. Dan is het kwart over acht.
'Hoe doe je dat? Ik sta altijd om half acht op.'
'Geen idee.' Ik heb echt geen idee.

Ik kan niet opletten op school, dat eerste uur. En dan is dat Frans en je ne sais pas qu'est-ce qu'elle dit. En dan wil ik graag slapen. Slaap. Slááp.
'Hoe laat lag je in bed dan?'
'Half tien.'
'Wát?' en de vraag kwam weer hoe ik dat deed. Wat ik weer niet wist.
'Ik kan alleen niet gelijk slapen.'
Ik zit in een vicieuze cirkel van willen slapen en niet kunnen slapen waardoor ik weer wil slapen maar nog steeds niet kán slapen.

Ik wil gewoon een keertje gemotiveerd en enthousiast wakker worden. Een keertje zin hebben in iets. Maar alles is saai. Alles wat ik moet doen wil ik niet doen. Ik ga liever slapen.
Dus heb ik intens genoten van mijn dagje in bed met alleen maar games. Mensen lachten. Waarom deed ik dat als ik nog zoveel moest doen? Ik had dit kunnen doen, ik had dat kunnen doen, ik had met dát kunnen beginnen. Maar ik deed het niet. Waarom niet? Gooi ik graag mijn leven weg? Wil ik graag een jaar overdoen? Nee, absoluut niet.
'Ernstige motivatieproblemen,' zeg ik je.
Er is gewoon niets waar ik naar uitkijk, behalve slapen. En dan kan ik niet slapen. Verdorie. En om me heen klinkt het 'Depressie?' 'Depressie?'. Alsof er iets mis met me is. Niet zozeer de suggestie, maar het toontje. Van goh. Jij weer. Met je onbestaande motivatie. Luiheid. Want het wordt vooral gezien als luiheid. Want hoe kan ik nou iets gewoon niet doen? Hoe kan ik met mezelf leven als ik mijn wiskundehuiswerk niet gemaakt heb? Die vragen zijn me serieus gesteld. Ik ben zeker lui. Ja, zeg ik, ik ben lui, ik had geen zin, dus ik deed het niet. Geen zin. Nergens in. Ik doe liever andere dingen. Zoals slapen. Slapen, slapen, slapen. Ik ga slapen.

Welterusten.
Ik zal vast niet kunnen slapen, maar ik wíl het wel.