Stickers.

Ik heb zo'n zelfhulpboek gekocht. Eentje voor mensen met een negatief zelfbeeld. Voor mensen zoals ik, die er vaak maar van uit gaan dat ze een vervelend persoon zijn en niet zo veel kunnen. Of, 'niet zo veel': 'helemaal niets', kan ook. Het gaat uit van het concept van cognitieve gedragstherapie en wat dat inhoudt, is simpelweg dat je je destructieve gedachtes in iets beters verandert.
En ik vind het fijn om dan zo'n boek met bijbehorende opdrachten te hebben, zodat ik een soort van houvast heb, iets dat me vertelt wat ik moet doen. Dat is beter dan mijn: ha-ha-ik-moet-gewoon-wat-positiever-denken-riedeltje. Want dat werkt niet.
En als er in zo'n boek staat dat ik een schrift moet kopen en daar mijn positieve gedachtes over mezelf van de dag in te schrijven, dan kan ik dat makkelijk volgen. Het maakt het allemaal concreet.

Ik heb twee schattige schriftjes gekocht daarvoor. Eentje met Pompompurin erop en eentje met Gudetama. Dat zijn van die Japanse mascottes die veel te schattig zijn en ik ben maar een mens en ik houd van schattige dingen. Ik kocht ook een pen in de vorm van een kattenpootje en een stickervel met... stickers, van kikkertjes. En een sleutelhanger van een kat in een banaan, omdat ik mezelf identificeerde met die kat in een banaan.
Van binnen bén ik een kat in een banaan.
Weet je, het is niet zo'n leuke bezigheid, om actief na te denken over je problemen, je gedachtes die vooral onbewust zijn, dus dan moet je het maar leuk maken. Met kikkerstickers.

Ik moest ook al opschrijven wat mijn huidige zelfbeeld is. Ik heb 'Ik kan niets' opgeschreven, want ik heb het gevoel dat ik niets kan. Dat is natuurlijk geen objectieve, realistische gedachte, want ik kan koken en ik kan schrijven en ik redelijk zingen en ik kan slechte grappen maken en ik kan papers schrijven en ik kan best goed presenteren, met wat moeite, en ik kan ook hele lange zinnen maken, waardoor mensen de draad kwijt raken en dat rijmt.
Maar als ik dan gevraagd wordt om te omschrijven waar ik zoal goed in ben, dan denk ik gelijk: tja, ik kan niet zoveel.
Mijn 'nieuwe' zelfbeeld is dan: 'Ik kan wel wat' en dat is waar ik naar moet gaan streven. Want ik kan best wel wat. Ik kan snel lezen en genieten van lekker eten en zorgzaam en liefdevol zijn en plannen en gitaar spelen en voor mijn planten zorgen en héél hard 'Ademnood' zingen in de douche en vervolgens lachen om hoe slecht dat klinkt. Daar denk ik alleen nooit over na en als ik er nooit over nadenk, dan heb ik ook het gevoel dat het niet belangrijk is of dat er zelfs niets is wat ik 'wel kan'. Dus ik moet er vaker over nadenken. Dan zal mijn eerste gedachte niet meer: 'ik kan niet zoveel' zijn.
Dat is het idee.


Mijn kat is een beetje vervelend. Ze mauwt constant om eten en als ze dan haar eten krijgt, begint ze een halfuur later weer te mauwen. Het is waarschijnlijk omdat ze niet zoveel slaapt op dit moment. Als ze wel slaapt, gaat ze zeuren om eten zodra ze wakker is. Maar ze slaapt niet echt, omdat ik veel heen en weer loop en zij moet zijn waar ik ben, dus dan moet ze ook veel heen en weer lopen. Plus, ze heeft dus blijkbaar geen besef van tijd. Het is altijd etenstijd, als ze haar ogen open heeft. Ze is alleen al te dik.
Dus dan negeer ik het geschreeuw van haar maar, maar dan sprint ze naar me toe en gaat ze op mijn schoot springen en direct voor mijn gezicht miauw-miauwen en als dat niet werkt, kijkt ze uit het raam; af en toe glipt er een zielige 'miauw' uit haar bakkes.
'Nee, poes.' moet ik haar dan vertellen.
Nu speelt ze buiten. Dat is goed voor haar. Het is net een klein kind. Dan zijn mijn ouders weg en gaat ze zich anders gedragen. Ik snap het wel. Ik zou ook bang zijn dat het laatste mens er ook zomaar vandoor gaat.
Dit was een moeilijk te begrijpen stukje, maar ik ben te lui om het te herschrijven.

Vandaag heb ik sperziebonen in tomatensaus met feta gemaakt, plus wat rijst. En ik heb gestofzuigd. En aardbeien en druiven gehaald bij de supermarkt. Yoghurt met aardbeien en cruesli gegeten in het zonnetje buiten. Mijn kleding gestreken. Er zat een gat in een jurkje dat ik één keer heb gedragen en ik heb hem dichtgenaaid, maar het is niet zo mooi, maar het was ook een groot gat, dus ik denk niet dat dat aan mijn vaardigheden ligt. Volgens mij valt mijn haar er wel overheen, als ik hem draag.

Ik heb mijn nagels gelakt en iets te lang nagedacht over mijn sociale leven en hoe ik wel snap dat niet zoveel mensen met me willen chillen, want ik ben toch maar ik en ik ben vervelend. Denk ik. Is niet zo, maar dat denk ik.
Dat is hoe ik het interpreteer als iemand zegt dat 'ie het druk heeft, waarna ik dan vraag of ik hem in de toekomst voor iets anders zal uitnodigen, of heeft 'ie geen interesse? Waar hij dan weer op antwoord dat 'ie het druk heeft, dus dan vraag ik hem of hij een duidelijk antwoord kan geven en dan krijg ik weer een variant op 'ik heb het druk' en dan weet ik het ook niet meer. Mijn eerste gedachte is: ik snap het wel, ik zou ook niet met mij om willen gaan. Foei.

Maar hoe moet ik het nou opvatten? Als: ik heb het druk, maar als ik tijd had, zou ik chillen, of is het: ik heb hier geen zin in, dus ik zeg maar dat ik het druk heb? Aan de andere kant vraag ik letterlijk of er geen interesse is en als je geen interesse zou hebben, zou je dat dan toch gewoon zeggen? En al helemaal als er nog doorgevraagd wordt naar een duidelijk antwoord?
En dan weet ik niet of mijn eerste gedachte niet gewoon klopt en nu denk ik er te veel over na en eigenlijk, eigenlijk zou ik eens op moeten houden met eenzijdige contacten, waar ik altijd degene ben die achter de ander aanrent; hé, hé, ik besta nog, laten we dit gaan doen!

Ik maak mezelf wel blij met mijn kikkerstickers en aardbeien en mijn kat speelt nu al een paar uur buiten, dus ik denk dat ze weer naar binnen wil, om naar me te schreeuwen om eten.